ქარისგან შობილს
მდიე ველად,
მომიხელე, ვერ...
წლები გადიან,
ქარიშხლი როგორ გემონო?
ჩემთვის არ არის
რწმენა სხვათა,
სხვათა უფალი...
რადგანაც შენი სამხვერპლო ვარ
ჩემო დემონო.
შენი წყვდიადი, მირჩევნია
სხვათა სინათლეს...
და მივეჩვიე, რომ შენს გამო
უნდა მეტკინოს...
მაგრამ იარებს არასოდეს
არ დამიამებ.
ჩემს თავს, როგორღაც
ვუაქიმებ ისევ მე თვითონ.
შენი სიმართლე მწარე არის,
როგორც ბალღამი...
შენი სურვილი მწვავს და ისევ
ფერფლისგან ვდგები...
მე სინათლე ვარ,
შენ დემონი,
წყვდიადის მეფე.
ერთად ვერასდროს ვიარსებებთ,
ამასაც ვხვდები.
ქარიშხლად შობილს, მომიხელებ?
ვერა , ვერასდროს...
თუმცა მჯერა , რომ
პირველივე ნახვისას მიცან...
მე სამსხვერპლო ვარ,
ო, საბრალო ჩემო დემონო.
და სამსხვერპლოზე
ჩემს საკუთარ
სიცოცხლეს გწირავ!

ვე რა