ვინ იცის, რამდენჯერ მომენატრე.
ვინ იცის, რამდენჯერ დამაკლდი.
სულში აფოფრილ გრძნობებს ახლა
ვეღარ უშველიან შენი ხელები.

ვინ იცის, რამდენჯერ ვერ გავძელი.
ვინ იცის, რამდენჯერ ვიომე.
ჩემში ვერდატეულ სიტყვებს ვშლი
და ამ სტროფებად ვაწყვილებ.

ვინ იცის, როგორ გნატრობდი.
ვინ იცის, რამდენად ძლიერ...
გულასმოკვნილად მომტირალს
მითენებია რამდენი ღამე...

ვინ იცის, შენს სიზმრებს ვიცავდი.
ვინ იცის, რიგორ მიყვარდი.
უშენოდ დარჩენილ ივნისებს
არ გამოელევათ ვარდები.

ვინ იცის, რამდენჯერ დამცალე
და რატომ გამცვალე, ვინ იცის.
ვინ იცის, ფიქრებს რა ამხელს
ვინ მეტყვის...ვინ მეტყვის...

ვინ იცის, რამდენჯერ მიმატოვე
განშორებამდე რამდენჯერ წახვედი
ვინ იცის, ჩემს დარდზე იცინოდი
მე გულამოსკვნილი ვტიროდი.

ვინ იცის, რამდენჯერ ვაღიარე
რამდენჯერ უარგყავი ანდაც
ვინ იცის, რამდენჯერ ვინანებ
მე რომ ამდენად მიყვარდა.

სულში აფოფრილ გრძნობებს ახლა
არა სჭირდებათ არავინ.
აღარც კი ვწუხვარ, რადგანაც,
ვუწყი რატომაც წავედი.

და ჰო, ასეა, მე ვარ ის,
მაინც მე მქვია წასული
ვერ დამივიწყებ რამდენჯერაც
არ უნდა მიწოდო წარსული

და რკმ უწყოდე
ივნისში მორთმეულ ვარდებს
მუდამ მერჩივნა კესანების
მოკრძალებული, ლურჯი თაიგული.