დათოვლილი მთები

მზის ამოსვლა შუა გზაზე
დაემსგავსა მხატვრის ტილოს
გარემო კი თუა მწვანე
მთები არ იმჩმევენ თითქოს

მწვერვალებში კი იგრძნობა
ზამთრის მკაცრი სიცივე
მაღლა სითბო ვერ მიგორავს
ვერ ძრავენ თეთრ სიფიცხეს.

ყვავილები ყვითლდებიან
და ცა უფრო ინთება
როცა მთაში ფიფქებია
და თეთრია მხილება.

დათოვლილი მთები დგანან,
ბარში ქვევით ზაფხულია,
როგორც ჩემი თავი დამაქვს
გარეთ ,როცა ხმაურია.

დათოვლილი მთის წვერი კი
მაგონებს ჩემს მკაცრ ხასიათს,
როცა სიტყვებს მე ვესვრი იქ
მათ, ვინც მოაქვთ ავდარი აქ.

მოვუარეთ მწვანე გორებს,
თეთრი მთების მოსისხლე ძმებს,
მწვანე მუზა მხატვრულ მორევს
აღვივებს და ღრმად გვიძენს ფერს.

დათოვლილი მთები ფეთქავს
აერთიანებენ გეზებს
მათი სმენის ძალა მე მაქვს
ჩემი სამშობლოა ღრე-ტყე.