ხშირად მოვმხვდარვარ ცარიელ ქუჩაში,
უსიცოცხლო და უფერულია,
განა ვინმე გრძნობს სიცოცხლეს შავ-თეთრში?!
ყოველი წამი, ხომ შეუცნობელია.
ხშირად მიგრძვნია დროის დაკარგვა,
მე ხომ პრობლემებს სულ გავურბივარ.
მეგონა პრობლემა სიცოცხლეს ძარცვავდა,
თან მისი გაჩენა ყოველთვის მალულია.
ცაში თუ გაფრინდი, ნიშნავს რომ მკვდარი ხარ...
ჩქარა არ მოკვდე და ნიადაგს არ გაცდე,
საკმაოდ ადრეა იყო მსუბუქი, ბუმბულივით...
როცა პრობლემა არის, რომ მალე არ გაფრინდე.
ცარიელ ქუჩაში ხშირად მოვმხვდარვარ,
ეს ხომ ქვემოთ სივრცეს ჰგავს, ნიადაგისას...
არავინ არ ჩანს, ალბათ დაიკარგნენ
და დაკარგეს დრო, რაც კი გააჩნდათ.
ჩემი დრო შენ გეთმობოდა...
და ყველა მას ,ვინც ახშობდა სივრცეს.
ცარიელ სივრცეს, რაც შავ-თეთრ კადრს ჰგავდა,
თან მიიწრაფვოდა ღრმა სიბნელისკენ.
მე ხომ პრობლემებს ხშირად გავურბივარ,
მეგონა პრობლემა სიცოცხლეს ერჩის,
მაგრამ სიცოცხლე შავ-თეთრი კადრია,
რომელსაც პრობლემა დიდი სინათლივით ერთვის.
ხშირად მოვმხვდარვარ ცარიელ ქუჩაში,
უსიცოცხლო და უფერულია,
ფერად ელფერს ხომ დიდხანს ვეძებდი,
მინდოდა მასში პრობლემა მენახა.

ქუჩები
22.01.21