მზე მინდა

ქარი ფლეთს
აფრებად გაფენილ ოცნებებს.
გაფრენილ წამებსაც სცოდნიათ წუხილი.

მოვიხმობ სამყაროს,
სადა ხარ? სადა ხარ?
მეყოფა განცდილი ყოველი დუმილი.

მეყოფა! მზე მინდა!
დამწვას და დამადნოს.
და კანზე დამეტყოს სიცოცხლე იარად.

ოღონდაც გარდაცვლილ გრძნობებს აცოცხლებდეს.
და სული არ მქონდეს ვიღაცის ზიარად.

მზე მინდა! ცა მინდა!
გიგლიჯავ ბორკილს და
შენ ჩემო წამებავ!
შენ ჩემო ტკივილო!

არ შეცდე!
და ჩემთან არასდროს დაბრუნდე!
თუნდ შენი სახელი ხმამაღლა ვიყვირო.

მზე ლღვება.
ნარინჯად ადნება სხივები.
შენ ჩემში გადგმული ძლიერი ფესვი ხარ.

და თუნდაც დაგტოვო,
და თუნდაც მოგშორდე.
მე მაინც შენი ვარ!
ხო, მაინც შენი ვარ!

მოდი და იმ ძველი სიტყვების ჩურჩულით
ამხსენი ჯადო და
გამიღე გალია.

ოდესღაც რომ ვიყავ,
იმ ლურჯმა ფრინველმა,
ვერ ამჩნევ,
შენს მკერდზე სული რომ დალია?!

დაფლეთილ ოცნებებს, ვერავინ აგიხდენს.
როგორი გემო აქვს დაშვებულ შეცდომებს?!

ვჩურჩულებ და ასე ჩურჩულში ვინელებ,
მე ძალადაკარგულ
ძველისძველ შელოცვებს...

ვე რა