განმოვსხეულდი..
მიგატოვე.. სამხვერპლოვ ჩემო,
და შენს ხატებას,
წავუქციე პირქვე ზედაშე..
გამოქცეული..
დილეგიდან თხემით ტერფამდე,
ჩემს ასავსებად რომ შეიქმენ,
სიტყვაშესხმული..
სიცარიელე..
შენს გარეშე არაფერია,
მე ჩემი არსის ყველა ფერი,
შენში დავტოვე..
მეფობა შენი,
ტახტრევანზე გადამერია..
ვერ მომერია
და ამართვა მე სიმარტოვე..
თვალთა ათინათს მიეფარა ტაძარი ჩემი..
მონაჩრდილები მონატრებაც წამწამებიდან,
ვის სძალუცს ზიდოს ჩვენს სინამდე ჯვარცმულის ძელი,
ვის სძალუცს შენი გაღმერთება ნანგრევებიდან?!
მოვედი, შენი ამაღლება, არსობის ბოდვით!
და სიყვარულის ცხელ ქვიშაში ხელახლა იშვი,
და თუ ეს გაცლა განდევნაა - დამამხე, მოდი!
და შენს შავეთში ჩამახატე უფერო შიში..
სავსეა შენი წასვლის სუნთქვით ჩემი სულეთი,
შენი არყოფნის ამბორყოფით მოვხატე ზეცა..
მოდი, მომნათლე უსივრცისფრო სისულელეთი,
დაე სტროფებმაც ჯაჭვებივით დაიწყონ ლეწვა..
შემომახიე ფარდებივით, ღიმილი, ტაძრის,
და უფსკრულივით აღმიმართე ღამე საზარი..
თუ შენი ღმერთი აღარა ვარ, კოცონზე დამწვი..
თუ შენი ხატი აღარა ვარ - შემომახალე..

და მერე ცრემლთა ნამუსრევზე ავაგებ ტაძარს,
და მერე თავად შენ გახდები ქალღმერთი ჩემი..

ვაიმე, პასუხს გავს მგონი, რა უცნაურია.