განმოვსხეულდი..
მიგატოვე.. სამხვერპლოვ ჩემო,
და შენს ხატებას,
წავუქციე პირქვე ზედაშე..
გამოქცეული..
დილეგიდან თხემით ტერფამდე,
ჩემს ასავსებად რომ შეიქმენ,
სიტყვაშესხმული..
სიცარიელე..
შენს გარეშე არაფერია,
მე ჩემი არსის ყველა ფერი,
შენში დავტოვე..
მეფობა შენი,
ტახტრევანზე გადამერია..
ვერ მომერია
და ამართვა მე სიმარტოვე..
თვალთა ათინათს მიეფარა ტაძარი ჩემი..
მონაჩრდილები მონატრებაც წამწამებიდან,
ვის სძალუცს ზიდოს ჩვენს სინამდე ჯვარცმულის ძელი,
ვის სძალუცს შენი გაღმერთება ნანგრევებიდან?!
მოვედი, შენი ამაღლება, არსობის ბოდვით!
და სიყვარულის ცხელ ქვიშაში ხელახლა იშვი,
და თუ ეს გაცლა განდევნაა - დამამხე, მოდი!
და შენს შავეთში ჩამახატე უფერო შიში..
სავსეა შენი წასვლის სუნთქვით ჩემი სულეთი,
შენი არყოფნის ამბორყოფით მოვხატე ზეცა..
მოდი, მომნათლე უსივრცისფრო სისულელეთი,
დაე სტროფებმაც ჯაჭვებივით დაიწყონ ლეწვა..
შემომახიე ფარდებივით, ღიმილი, ტაძრის,
და უფსკრულივით აღმიმართე ღამე საზარი..
თუ შენი ღმერთი აღარა ვარ, კოცონზე დამწვი..
თუ შენი ხატი აღარა ვარ - შემომახალე..

და მერე ცრემლთა ნამუსრევზე ავაგებ ტაძარს,
და მერე თავად შენ გახდები ქალღმერთი ჩემი..

ვაიმე, პასუხს გავს მგონი, რა უცნაურია.

ახლა გნახეთ პირველად თქვენი ლექსებიანად, პასუხია, ოღონდ ლექსის მიყვარს ლამაზ ლექსებზე კომენტარების წერა

ძალიან ლამაზი პასუხია.

ყოველთვის მზად ვარ გემსახუროთ

უცხო პოეტო

მპასუხობ, შენში რა ბევრია ჩემი არსება.
ამბობ, სხეულშიც სულად კვლავ მე ჩაგესახები.
და ამ სიტყვებში ატევ ტკივილს დაუსაბამოს.
თუმცა გაქცევა ავიტანე შენგან რამდენი.
მაცარიელებ, თუმცა სიტყვით მიმტკიცებ სულ სხვას .
და დედოფლობას რომ მიპირებ, განა მეფე ხარ?
მე ჩემი ტაძრის ნანგრევებზე ვდგავარ მუხლებზე.
და ვფიქრობ აღარ მიწერია შენთან შეხვედრა.
შენგან მოძღვნილი დიადემა გადმექცა ეკლად .
შენგან ღალატი ჩვეულია, წამიერია...
ყოველი შენგან დარღვეული ფიცის ტკივილი.
შენგან მოძღვნილი ამბორივით
ცარიელია...
ხოდა დამეხსენ, ხოდა განვედ, გამინაპირე.
შენთვის ამდენი არასოდეს არ მიწერია .

თუნდაც მიყვარდე, ვაღიარებ , განა რთულია?
ისედაც იცი უშენობა შემშლის თანდათან.
ხოდა სარკმელთან ამესვეტე , როგორც აჩრდილი.
ჩემთვის უკმარო, განა ხშირად?
მხოლოდ ხანდახან.

მპასუხობ, მაგრამ სულ არ მიცნობ უცხო პოეტო .
მპასუხობ, მაგრამ მაგ პასუხშიც თითქოს ბრალსა მდებ.
ხედავ თენდება და იღვიძებს სიზმრიდან ღმერთი.
ხედავ ქალაგსაც უკვე ლურჯი ფერი მოედო.
მპასუხობ, მაგრამ საშიშია შენი პასუხი.
რადგან უცხო ვარ , და არ მიცნობ ჩემო პოეტო.????????

ვ.გურული

აწი დედამიწაც შეიღამებს..
ბევრს არც მე არ მივედ ოვედები,
სადაც პოეზია შეიყვარეს,
ყველგან მე მეფე ვარ პოეტების..

ყველგან თავდახრილნი მიცინიან,
მასხარებსაცა აქვთ გვირგვინები..
აქ რომ სხვისთვის წერო სიკვდილია,
ჰოდა წინ გავუშვი ჯიბგირები..

დედოფლობას როცა დაგიპირებ,
მენდე სიტყვებს როდი დავჯერდები..
ვიცი, ძლიერი ხარ, არ იტირებ,
როცა ბებერ სიკვდილს დავნებდები..

არ მიცნობო სულაც წუწუნებდი,
აქ რომ გიცნონ ეგეც სიკვდილია,
რუსთავს ქუჩებს როდის ვუწუნებდი,
სიტყვები ასე რომ მიყვირიან?!

ვხედავ აღარ გჯერა, დამიბრძენდი,
უკვე ერთი ნახვით სიყვარულის,
ერთ ქალაქში ვცხოვრობთ, გასაცნობად
სხვაგან არ მოგვიწევს სიარული

ბალთაზარი

არა, ჯობია არ გიპასუხო,
თორემ ვხედავ უკვე მეღიმება.
ასე ადვილად ვერ მომიხელებ.
მე თუ შენგან წასვლა მეღირება.

შენ ხომ სიამაყეს დააბრალე,
ჩემი სიტყვები და აღარ დარდობ.
ნახავ წლები ისე გაფრინდება,
ჩემი ნაკვალევიც ვერსად ნახო.

ერთი სიტყვაც კი არ შემარჩინე.
შენს სითამამეზე უფრო ვბრაზობ.
ეს ხომ ერთი მუჭა ქალაქია.
იქნებ სადმე კიდეც შემეყარო.


იქნებ სადმე სულ სხვა სამყაროში,
კიდეც მეგობრულად ვბაასობდეთ.
აქ კი ჩემს წერტილთან დამთავრდება ,
რაც არც დაწყებულა არასოდეს.

გ.ვ