როცა სამყაროს თვალს შეაჩვევ
და დამჯერე,
მოგონილია ეს ლამაზი მკვეთრი ფერები.
სიბნელის თვალი გადაღლილი რომ დაისვენებს,
გამომიწოდე შენი ნაზი, მკრთალი ხელები...

საზღვრების მიღმა ისევ ქრიან ლურჯა ცხენები....
საზღვრების მიღმა, სადაც მშვიდად სუნთქავს ქიმერა....
სულის პოეტო, ხმა გამეცი მარტოობაში!
ჩვენ ორნი მხოლოდ, ჩვენ ორნი და ღამე ისედაც....

ფანჯრის რაფებზე ყვავილების მოსჩანს აჩრდილი.
ოთახი სავსე მწუხრამშლელი ჩემი ლექსებით.
მე და შენ ვატყობ, გამარჯვება არ გვიწერია.
მე და შენ ვატყობ, ვერასოდეს ვერ შევერთდებით...

სულის პოეტო, მოგიხმობ და მაინც შორი ხარ.
შენსავე ლექსში გამალებით ვეძებ აღსასრულს
და მეშინია, რომ ერთ დღესაც ისე დავმშვიდდე,
გულგრილად შევხვდე არსებობის მორიგ დასასრულს....

ვე რა