წასვლა

გტოვებ და მტკივა უშენობის ყოველი წამი.
გტოვებ და ვიცი, მეტკინება უფრო ძალიან.
მაგრამ გაძლება როცა ჰქვია, ჩემო, სიყვარულს.
წასვლა გულიდან
ერთადერთი სწორი რამეა.

ქარმა მოზიდა ოქროსფერი სველი ფოთლები.
კარს მოაყარა, თითქოს ჩემი გზები არია.
მაგრამ შენს დაცლილ თვალებს
როცა გადავეყარე.
მივხვდი, არ ვცდები, ნამდვილად რომ წასვლის წამია.

ოდესმე ვიცი დასრულდება ყველა ზღაპარი.
და დასაწყისის სილამაზე არ ჰყოფნის ბოლოს.
შენ ჩემზე დარდობ
და ჩემს ცრემლებს მძივებად აცვამ.
გიკვირს, რატომღაც ძაფის სიგრძე არ გყოფნის მხოლოდ.

ორივეს გვბოჭავს მშვენიერი ჩვენი წარსული.
_წარსულის ხათრით!_
თვალდახრილი ჩურჩულებ ახლაც.
მაგრამ იმდენად უნაპიროდ დიდია ჩემში
ფერებდაცლილი სიზმრებისგან სხეულის დაღლა.

რომ ვერაფერი შემაჩერებს,
უნდა წავიდე.
უკანასკნელი ამბორიც
და გაგიშვებ ხელებს.
და რა იქნება?
რას მომიტანს დღე ხვალინდელი?!
მერე ვიდარდებ,
რა იქნება ამ წასვლის შემდეგ.

ქარს მოაქვს ძველი ოცნებები, გახუნებული.
ოდესღაც ერთად რომ ვაწყობდით მომავლის გეგმებს.
მაგრამ ვეღარ ვცნობ ამ ოცნებებს, ჩემთვის უცხოა.
იმედს ვიტოვებ გაზაფხულდება ცივ ზამთრის შემდეგ.

გულზე ხელს გადებ.
სულ ოდნავღა მოისმის ფეთქვა.
და სადღაც გულში მხარია, რომ გტკივა ეგრე.
გამოკეთდები, შეხორცდება ყველა იარა.
ყელიდან ვიხსნი შენს მუდარით მოხვეულ ხელებს.

ზურგს შეგაქცევ და გავუყვები ცალფეხა ბილიკს.
ყოველ ნაბიჯზე გული ახალ რწმენით ივსება.
რომ წაიშლება ყველა წყენა, ყველა ტკივილი.
და ყველაფერი, ყველაფერი კარგად იქნება.

ვე რა