თქვენამდე ისე შორი არის,თან ისე ახლოს,
ასე მგონია სადაცაა მოგაწვდენთ ხელებს,
ზამთრის სიცივემ აიკრიფა გუდანაბადი
გაზაფხულის მზემ გაუშალა კვირტები ხეებს.
ჩიტები ისევ დაუბრუნდნენ ნაცნობ ადგილებს,
მათმა გალობამ გააბრუა ტყე და ველები,
ბედნიერები იშენებენ ახალ ბუდებს,
დააფრთიანონ გამოზარდონ უნდა შვილები.
მე კი წლებია სამშობლოდან გადაკარგული,
მონატრება მკლავს ოჯახის და ჩემი მიწისა,
სურნელი მათი, ჩახუტება ოცნებად მექცა,
ეს მიზეზია ჩემი სევდის,დარდის ფიქრისას.
სულში ზამთარი ჩამისახლდა თოვს,ძლიერ ყინავს,
უთქვენოდ ჩემთვის მზე რომ მზეა, ის აღარ მზეობს,
ველი გაზაფხულს ჩემს გულში ,რომ ააყვავილოს,
სევდა გუქროს ჩემს ლექსებში დაკვრისას ჩელოს.
ავტ:ლ.ელყანაშვილი