ზოგჯერ ჩამძახის ნუ იზამ, ზოგჯერ ჭკუიდან მშლის,
აქეთ-იქით რომ მატარებს, ჩემს თავს ხესავით ხრის,
ფესვებს დამიძრობს მიწიდან, მეც დავეცემი ძირს,
და მერე აზრი არააქვს, რასაც ის ამბობს იქ..
მისი ხმაც დაიკარგება, ქარივით ჩუმი გახდება,
მე მაინც სულში ჩამწვდება უკუნითამდე დამრჩება, ჩემთვის წყევლაც კი გახდება.. სიბნელედ დამენახება, იგი შიგნიდან მჭრის..
ზოგჯერ ჩამესმის ნუ იზამ, უკვე ჭკუიდან მშლის ხესავით გადავიხრები და დავეცემი ძირს...