დაგემშვიდობე, თუმცა მაინც ისევ იქ ვდგავარ.
ვერ გადავჭერი შენს გზებამდე ჩემი სავალი.
ნეტავი როგორ დავივიწყო სამყარო ჩვენი,
ან სად ვეძებო მე უშენოდ გამოსავალი.
თითქოს კიდეც ხარ და არცა ხარ, რაღაც ირევა,
სადღაც ტირიან გარინდული მოგონებები.
ზოგჯერ მგონია,რომ გაძლება მღალატობს უკვე,
და ბედისწერას სულ ცოტაც და უკვე ვნებდები.
თუმცა შენა ხარ ბედისწერაც და ირონიაც,
სუყველა წყევლაც და დალოცვაც,რაც რამ მისურვეს.
ჯერ კიდევ ვცვითავ წუთისოფლის გაცვეთილ შარას,
თუმცა ძლივს ვიკვლევ ჩემს ბილიკებს სულ დანისლულებს.
ვარ მეხისაგან გაგლეჯილი მუხის ხესავით,
მის წაქცევას რომ ემუქრება ავი მეწყერი.
წამიღებს ალბათ გადაღლილი სიცოცხლე სადმე,
შენ შეეცდები, მაგრამ უკვე ვერ დამეწევი.