და ქრება ქალი...
ველური მუსტანგის გადაშლილ ფაფარში
ანავარდებული ქარივით კეკლუც ქალს,
ისე აუძგერდა გული საგულეში როგორც,
ქარიშხალში გამოვლილ წითელ წყალს.
სისხლის ადუღებულ, მეწამულ მორევში
წვეთები ცურაობენ, როგორც წურბელები.
და ბედნიერების მცირედი ბურთულებით
აწყობილ მძივებს შლის სატანის ხელები.
ვულკანის კრატერში მძვინვარებს სიშმაგე
და ველურ სიგიჟეს ალმურად ედება.
სამყაროს შავ-თეთრი ყინულის ტალახში
იქნება იმისთვის ღირს დაბადება:
რომ ნახო ქალი - ვნებების ალი;
კისერზე ხალი - ალერსით მთვრალი;
შუქები მკრთალი - ნაპირზე წყალი;
ტერფების კვალი - გუგუნებს ქარი,
გუგუნებს ქარი და აისის გაყინულ ცაზე
მზის ერთი სხივი აჭრილ ღრუბლებს ეალერსება.
და ქრება ქალი, როგორც გარდასულ ვნების ალი
გიჟურ ღამეში, მუნჯ სამყაროს ებაასება.
და ქრება ქალი...
ქრება როგორც აშოლტილი ალვის ბუერა
რიგითი ქარის წამოძახილზე გაჰქრება ხოლმე;
მისი მხრებიდან ვარდება შალი და შიშველ სხეულს, გაძარცვულ ხორცს
წვიმის წვეთებთან შერეული ნიაღვრები მიასვენებენ.
და ქრება ქალი...
ქრება უკვალოდ მივიწყებულ დღეებთან ერთად
როს უკანასკნელ საყვარელსაც კუბო მიითვლის...
და სასაფლაოს შფოთიანი წყეულ სიმშვიდით
ქალის ლეგენდაც უსულგულოდ ცისკენ მიილტვის.
აქ დრო ჩერდება! სუნთქვას წყვეტს ქარი.
ადუღებული სისხლი მშვიდდება!
როცა ხსოვნაშიც აღარ არსებობ
ცხოვრებაც მითად გადაიქცევა.

(მივიწყებული საფლავებიდან ამაოებას ღაღადებს ქვები,
და ისევ მოსჩანს სადღაც აჩრდილად
ქალის გაშლილი ხვეული თმები).