როცა დავწვები, ჩემი თვალებიც დამიმძიმდება,
შეჩვეულ ცხოვრებას ნატანჯი წლებიც
გამიბრწყინდება.
მაშინ მივხვდები, რა დრო გავიდა, რა გავაკეთე
თვალებს დავხუჭავ, კვლავ უძილობით გადავათენებ...
გაგება იმის, რომ ცხოვრება ოდეს არს კადნიერი,
რა აზრი აქვს ცხოვრების ფასს თუ არ ხარ ბედნიერი.
თუ შენ ვერა, ვერა თქვი სიტყვა, ხმა ჩაიწყვიტე,
არ მოერიდო მტრის მრისხანებას, მოყვასის დუმილს ერიდე.
თვალებს გავახელ, ფანჯარას გავაღებ
მოწევა მომერიდება,
ცაში ავხედავ მთვარე ვარვარებს, ფიქრად ის მომევლინება,
ერთხელღა ვიტყვი ღამე, წყეულო, გათენდი,თორემ კალამს თავს ვწირავ,
თვალებს დავხუჭავ, ჩამქრალ სანთელზე შემოანეთებს მკრთალი მზის კირა!