უკვდავება

ნუთუ ეს იყო ცხოვრება?! ასე უცბად რომ დამთავრდა?! მარტო სხეული კიარა, ჩემი სახელიც გათავდა

ვიჯექი ღამით ჩემ კალმით სანთლით

ვიჯექი ღამით, ჩემ კალმით, სანთლით, ცას შევკურებდი, გრუბლებსა ,თვალით, ღაცვებზე გორავს ცრემლი კანს მიცვავს, სიმწრით ნადენი ქარს მიაქვს, მიაქვს. ხელ კანკალებს და კვლავაც ლექსსა ცერს , სისხლი ეს ჩემი, ტანჯვილ გულსა გლეჯს, ბედი რომელიც

დაბნელდა ღამე გაშავდა

დაბნელდა ღამე გაშავდა, ცხოვრება დაბრმავდა დალაგდა. სული იბნევა გრძნობებით სასიყვარულო ბომბებით, ნელ ნელა ვხვდები ძნელია, ცხოვრება გრძელი და ბნელია, სიკვდილი მინდა ვგიჟდები, სხვა გზა არამაქ ძნელია.

დავიჯერებდი რომ...

გავიღიმებდი, რომ ვიცოდე ღიმილს ფასი აქვს... მეყვარებოდა ალბათ გიჟურად, რომ ვიცოდე ამ სიყვარულსაც ჩვეულებრივ არ გათელავენ... დავიჯერებდი, რომ სიყვარულს სიწრფელე მოაქვს, რომ ყველაფერი ამ გრძნობასთან ასოცირდება...

სულში ჩარჩენილი ნოტები

მე შევიყვარებ, არა შენს ნამღერს არამედ, სულში ჩარჩენილ ნოტებს, მხოლოდ ნოტები არაფრად არ ჟღერს... ამიტომ,მოდი შენ გააჯღერე.

მომინდა და ასე

მომინდა და ასე, ლექსებსა ვწერ სავსეს; სიძულვილის, ბლანჟეს ,უშენობა ავსებს გეფიცები გავცემ ,გამორიყულ აზრებს; უშენობა დავთმე ,ცრემლს გავყევი კვალზე; მარტო ერთხელ მოუსმინე, ალინზე

ყრუ ფანჯარასთან

ყრუ ფანჯარასთან ვზივარ ობოლი. თავისუფალი ოცნებაც არ მაქვს, ის არ ახდება...

სილურჯე

ლურჯია დღეს ცა, როგორც არასდროს, თითქოს უყლუპია მთელი საღებავი. ურცხვად იყურება, წელში გამართული სულაც არ ადარდებს, მას ეს განთიადი. მთვარის სილურჯეში

სულში გარეულა ნისლი..

ისე ლამაზია ზეცა, გული მუდამ ზეცას ნატრობს. ძარღვებს აღარ ახსოვთ ფეთქვა, რადგან ანგელოზი გალობს! ღამეს არ უხდება ბინდი, ღამეს ოცნებები ათოვს, მთვარის გაღიმება ფრთხილი. ღამით ანგელოზი გალობს!

ახლა ისე მინდა...

ახლა ისე მინდა გზა არეულს შენსკენ მოსასვლელი ვპოვო ბილიკები მინდა ყველაფერი გითხრა გულახდილად გრძნობებს ურცხვად მივცე გასაქანი...