სიყვარულის ვარდი

მე დაგიწერ ლექსს ჰო სიტყვებით მთელს ვარდის ფოთოლს სველს მოგიწყვიტავ დღეს ვარდის კოკორს დასცემია ცრემლები თითქოს ტირის მაგრამ რატომ ვერ ვხვდები ვარდი თურმე მწუხარებას უტირის დიახ თურმე ის სიყვარულს უღიმის ვარდი არის ნიშანი ერთად ყოფნის სიმბოლო

მ.პავლიაშვილის "უსათაურო ლექსი"

ფიქრები სადღაც მირბიან... ვცდილობ გავუძლო მარწუხებს, თავი სულელი მგონია, დრო კი ამაში მარწმუნებს... მივდივარ თითქოს უძრავად, ვტკეპნი ათასჯერ გავლილ გზებს, უკვე იმდენი მეტკინა, ცხოვრებაც ვეღარ გამიძლებს... მივდივარ ჩემთვის,ეულად ...

ჩემგან შორსახარ ჩემს გულთან ახლოს!

ღიმილის კუთხეში რომ კოცნი და მაგრად იკრავ გულში სუნთქვის შეკვრამდე, მანამდე, სანამ ის დღეები არ ამოგახველებს.. სისულელეა ყველაფერი და ძილს ართულებს, ღამე.გირეკავს ტელეფონი, ნაცნობი ზარით, და გეუბნება მომენატრეს, ვერც გაამტყუნებ, ყველა ტკივილი უფრო

ხალხში ის აღარ არის

კაცს მისი მსგავსი არ აქვს ხალხში ის აღარ არის მისნაირი სხვა არ გვყავს ის ხომ დღეს აღარ ყვავის ბევრი ნატრობს რომ შეხვდეს ამით ცხოვრება შექმნას ჩვენ ხომ ვნატრულობთ იმ ერთს მაგრამ ვიცით რა ერქვას ? რაღაც უცნობის შემოსვლას მთელი არსებით აღიქვამ აი შენ

Human.......

,,გულები, თურმე, სკდებიან უცებ, გული ყოფილა საზომი წუთის, გული ყოფილა პაწია ყუნწზე დაკიდებული ვეება ყუთი; და აბა, როგორ გაუძლებს მერე, ყუნწი, რომელიც ფოთოლს ძლივს იჭერს,

გულის ყველა პარკუჭი გნატრობს!

სიყვარულია როცა ფიქრობ მასზე ყოველწამს სიყვარულია მონატრება სულ რომ განიცდი სიყვარულია თუ კი გეტყვის მაგვიანდება და შენ მიუგებ არაუშავს მე სულ დაგიცდი სიყვარულია რომ გაუთბობ გათოშილ ხელებს გულს რომ მიიკრავ და დაიცავ თოვლის ფიფქისგან სიყვარულია

R.I.P...

სასაფლაო ის ადგილია სადაც სიკვდილის მერე არაფერი არ რჩება რაც კი ოდესმე გაგაჩნდა ყველაფერი ქრება... როცა კვდები მიდიხარ უფალთან მეგობრები გახსენებენ თითქმის ყველა სუფრასთან.. როცა წახვალ გინატრებს დედა ის მოგაძახებს ჩემსგან წასვლას როგორ

შემოდგომის რომანტიკა

შემოდგომამ თავისით მაიღწია პიკს, ქარი ხეებს აცეკვებს,მეღიმება,ცრის. გარეთ ცივა და გულშიც ბადებს ყვავილებს, ყვავილები ამ ზამთრის ჩვენკენ მოიწევს შემოდგომა ბადებს რომანტიკას ლამაზს, მიღიმიან შორიდან და მიკრავენ თვალს.

თორნიკე ნაროზაული - ქალო

რახელ გაწვიმ-გაავდარდა გაზაფხული, ჩემი გულის ამინდივით დარდიანობს, ეგ ტუჩები ყინვისაგან დაზაფრული, ქალავ როსღა გამაჩნდების სამზიანოს? კარგი ქალო, ნუ ხარ ასე უკარება, მერე რა რო ხევსური ხარ და მთის შვილი,

ჩემს ძარღვებში მიმდინარე სისხლი ხარ

შენზე ფიქრები სიზმრებშიც დამდევს ჩემი სამყარო უშენოდ აფრენს... როცა ღამდება მტკივდები მერეყოველდღე მჭირდები. ჰაერად გაქცევ რათა კვებო ჩემი ფილტვები მე შენ მჭირდები და სამოცჯერ წამში მტკივდები.