,ვიცი რომ დამეკარგები და არმინდა ასე მოხდეს,არაფერი მაქვს დასამალი და მითუმეტეს შენთან, ახლა აღსარებას ვწერ და სულის ზიარებას შენგან მოველი, ეს არც პლატონურად ჟღერს და არც ტოტემურად,ეს არის ის რისი თქმაც შენთან და შენი თვალების წინ ვერ მოვახერხე, კიდევ ერთხელ გიმეორებ ეს შიშია და სხვა არაფერი შიში დაკარგვისა და არამარტო დაკარგვის, სიცარიელის რომელიც შენ კარგად მოგეხსენება რომ, ვერასოდეს ვერაფერი ამოავსებს და დარჩება სამარადისოდ ცივი და ამოუვსები,ისეთივე საშინელი როგორც ფსიქიატრიული კლინიკა, იმასაც ვერ ვახერხებ როგორ შეიძლება ამ ყველაფრის გამოხატულება შენს მიმართ, ეს ხომ წარმოუდგენელია, ამ ყველაფრის ახსნა კი გაცილებით წარმოუდგენელი, მგარამ, მჯერა როცა საკუთარ თავთან დარჩები შენ კარგად შეგიძლია, ეს ყველაფერი უკეთესად და გასაგებად აუხსნა საკუთარ თავს, დიდიხანია ამ ყველაფერზე ვფიქრობ და ვიცი საით მიმიყვანს ეს გზა, კარგი ან ცუდი შედეგის შემთხვევაში, ვიცი რომ ყველა ბილიკი მყარი იქნება მაგრამ გააჩნია ეს ბილიკები საით მიდიან, მოგეხსენება გუშინ როგორც გითხარი არ ვაპირებ არსად გადახვევას და თუ შენ შეამჩნიე რომ მე სადმე ვუხვევდი ეს ილუზია იყო და სხვა არაფერი, არცერთი წამით არ შემპარვია ეჭვი იმაში თუ რამდენად სწორი ვიყავი საკუთარ თავთან, არცერთხელ არ მიფიქრია იმაზე თუ რამდენა მართალი იყავი შენ და ამ ყველაფერს მხოლოდ იმიტომ ვწერ, ამყველაფერს და ამდენს რომ ყველაფერი ჩავატიო და აგიხსნა ან ვცადო მაინც ახსნა იმის რომ, მთლად უღმერთო კაცი არავარ და ეს ყველაფერი სიყალბე არ არის, ვცდილობ ჩემს სიწმინდეში და ჩემს რწმენაში ჩაგახედო და დღესაც არვიცი ეს შენ გაინტერესებს თუ არა, შეიძლება ეს სრული აბსურდია შენთვის, შეიძლება არც კი წაიკითხო მაგრამ მე მაინც ვცადე, ცდას ხომ არაფერი არ უდგას წინ, არასოდეს გქონდეს ეჭვი იმისა რომ ჩემს უკან რაღაც ან ვიღაც იმალება, არასოდეს შეგეპაროს ეჭვი იმაში რომ ღმერთს ვხედავ, აქამდე იმიტომ არ გეუბნებოდი ამასთან დაკავშირებით რაღაცებს რომ არ შემეძლო ისევ იმდენად დიდ ტკივილს შევგუებოდი როგორებსაც რამოდენიმე წლის წინ.
ვფიქრობ ეს წერილები შენში იმდენად დიდ ზიზღს გამოიწვევს ჩემს მიმართ რომ, ალბათ მთლი ცხოვრება ვეღარ მაპატიებ ამ ყველაფერს,მაგრამ, მე ეს დიდად არ მაინტერესებს შენ რას მაპატიებ და რას არა, მთავარი ის არის რომ შენ ეს უნდა იცოდე და გჯეროდეს რომ ყველაფერი კარგად იქნება, უღრუბლო ცასაც დავინახავთ, სავსე მთვარესაც, ვარსკვლავებსაც და ამოფრქვეულ ვულკანსაც, გაცილებით უფრო მსუბუქი და საყვარელი მოგვეჩვენება ეს დაწყევლილი დედამიწა.
ხომ გეუბნებოდი ვიოცნებოთ მეთქი, ხომ გეუბნებოდი შეეშვი ამ წყეულ რეალობას, რომელსაც არმოაქვს სიკეთემეთქი, რატომ არ გამიგონე? რატომ არ დამიჯერე? ახლა ხომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა და ჩვენს თავზე ჩამოვარდნილ ვარსკვლავებში ვიბანავებდით მაგრამ, რადგინდა არ დამიჯერე და აიტეხე ეს წყეული რეალობა, ახლა კი იქ ვართ სადაც რეალობას მივყავართ და ოთახის კუთხეებში ვზივართ და ვიგონებთ ჩვენს საუკეთესო მომენტებს და ცრემლებთან ერთად ვაცილებთ ყველა მოგონებას, ეს ყველაფერი სისულელეა ამ წყეულ სამყაროში, წმინდა სიყვარული ვერ გაიხარებს და ეს შენ არ გესმოდა, არ დამიჯერე და ახლა ორივე კარგად ვხვდებით ამ ყველაფერს, წახვედი ჩემგან და წაიღე ყველა ოცნება, ახლა კი როდესაც ზეცაში ვიყურები ვარსკვლავები აღარ ვარდებიან, მათ მხოლოდ ყურები უწითლდებათ და განიცდიან ამ ყველაფერს მაგრამ, არაფრით არ ვარდებიან, არანაირი მუქარა და არანაირი ყვირილი არ ჭრის მათზე, ისინი მაინც შენსკენ მოდიან და იკეტებიან შენში.