არ დავბადებულვარ იღბლიან ადამიანად არდავბადებულვარ ბედნიერ ოჯახში, ოჯოხში?ეგეც საკითხავია იყო კი მხოლოდ დედა ოჯახი?...
დეკემბრის სუსხიან ღამეს დავიბადე და ჩავეხუტე თუარა დედას მაშინვე ვიგრძენი როგორი დიდი ძალით დამიცავდა ის. კლანჭები რომელიც არ ქონდა ჩემს დასაცავად გამოიჩენდა და 'კბილით' დამიცავდა. მართლაც ასე იყო მას არასოდეს. დავუტოვებივარ სირთულის წინ მარტო.
დედაჩემი 19 წლის ასაკში დაორსულდა საყვარელი მამაკაცისგან, თუმცა აღმოჩნდა რომ ეს კაცი მას ატყუებდა, სიმართლე რომ ვთქვა დედასთვეს, თავი ტვირთი მეგონა,მე რომ არა კარიერას მოიწყობდა ექნებოდა სრულფასოვანი ცხოვრება და რა მიიღო ჩემით, კარიერაზე ჩაქნეული ხელი და უქმრო ოჯახი.
ბებო და ბაბუ არ მყავდა ამიტომ დედას ჩემი აღზრდა არ შეეძლო რამდენჯერ მდომებია მაღაზიაში მეორე დღის პურზე შესულებს სალაროსთან კოხტად შეფუთული "ჯოხიანი კანფეტი" ათთეთრიანი "კევი" ათი თეთრიც კი ფუფუნება იყო
სოფელში ნამდვილად არ დავბადებულვარ, ქალაქში დსავიბადე თუმცა შეიძლება უფრო მარტივიც კი ყოფილიყო სოფელში რომ დავბადებულიყავი თუმცა შეიძლებას სადაც ვუშვებ იქ სადღაც "მამას" ჩამატებაც შემეძლო.
სკოლაში ვერ მივდიოდი ამხანაგების დაბადებისდღეებზე, ვერ მივდიოდი მათთან სტუმრად, ყველაფერი კი მატერიალური გაჭირვების გამო ხდებოდა
და ჰო მე მინდოდა ჩემი ცხოვრების დეტალურად აღწერა მას შემდეგ რაც საშინელი ახალი ამბავი გავიგე...


* * *

მწარე საშინლად მწარე დღე, ადრე ოდნავ განათებული ცხოვრება , ჩაბნელდა მაშინ როდესაც სამსახურიდან ვბრუნდებოდი,მეზობლები შეკრებილიყვნენ ჩემს ეზოში ახლაც ნათლად მახსოვს შემცოდველი სახით შემომცქერი უამრავი წყვილი თვალი,
არასოდეს დამავიწყდება მაგიდაზე ნაპოვნი წერილი, არასოდეს დამავიწყდება კივილისგან ჩამწყდარი ხმა არასოდეს დამავიწყდება " ჩემი ცხოვრების სიკვდილი"
და არასოდეს ვაპატიებ მას, ქალის იდეალს როემლმაც გამაჩინა იმას თუ როგორ დამტოვა და წავიდა სამუდამოდ 14 თებერვალს სუიციდის მსხვერპლი 37 წლის ქალი რომელიც თბილისის ყველაზე გაჭირვებულ ქუჩაზე ყველას ემახსოვრება, ქალი რომელიც გამორჩეული იყო სილაღით, სიძლიერით, სიმშვიდით, სიწყნარით, ვერავინ იჯერებდა რომ მელანო ამაღლობელმა საკუთარი შვილი ამხელა ტკივილისთვის გაიმეტა, არავის ჩემი ჩათვლით,

* * *

მე არვიყავი სუსტი ადამიანი მე ვიყავი ძლიერი გაწონასწორებული ადამინი, არასოდეს დამიწუწუნია ტანსაცმელზე ფეხსაცმელზე საკვებზე და სხვა სხვებისთვის მნიშვნელოვან ნივთზე, მე მას შემდეგ რაც დედა გარდამეცვალა სულიერ სიმშილს განვიცდიდი, ერთი წელი დამჭირდა,ყველაფრის
გასაცნობიერებლად, ყველაფრის გადასატანად, იმ სამსახურში რომელშიც მანამ ვმუშაობდი ვაკანსია მალევე გამოაცხადეს და 'ჩემი' ადგილი დაიკავეს, სამსახურის ძებნა ძალიან გამიჭირდა ყველაფერი შემოვიარე ყველაფერს დიპლომი უნდოდა ან გამოცდილება ამა თუ იმ სფეროში,
მთელი ქალაქის შემოვლის შემდეგ გადავწყვიტე კლუბებშიც შემევლო
ეს ჩემი დროებითი სამუშაო იქნებოდსა,
ერთ ერთ ღამის კლუბში ამითპყვანეს ძალიან მიხაროდა შევძლებდი ფულის აგროვებას და სწავლას...