"ნიკაპი ნუ გიკანკალებს, შე გლახაკო, მე რომ კარგად ვიყო, შენ ნიკაპი არ აგიკანკალდებოდა. ჩემი მობრუნება აღარ შეიძლება აწი, არცაა საჭირო, ნამეტანი შევაწუხე დედამიწა, დავამძიმე. ხუმრობა ხომ არაა, სამოცდათორმეტი წლის ქალი ვარ, მარა რა ვქნა, ნენა, ვეღარ გავძეხი სიცოცხლით. ხარბია კაცის გული. მრცხვენია თქმა, თვარა კიდე ქე მინდა სიცოცხლე..."
1.სანამ ერთმანეთის გამო სიკვდილზე წავიდოდით,ჯობდა ერთმანეთისთვის სიცოცხლე გვესწავლა.
2.წიგნები სამყაროს სულს გვაძლევენ, გონებისთვის ფრთებს, წარმოსახვისთვის ფრენის უნარს და სიცოცხლისთვის ყველაფერს.
3.ვინ დათვლის ღამე რამდენ ცრემლს ,ტკივილს,მოლოდინსა თუ იმედგაცრუებას ინახავს .
4.ადამიანები ხშირად მიტოვებულ ოთახებს ვემსგავსებიან.
5.ყველაზე ხშირად ცარიელ ოთახში გრძნობ სიმშვიდეს.
6.შენ არ იცი, რომ ყოველღამე ნისლივით გამჭირვალე ვხდები, შენ გგონია, რომ მე ცოცხალი ვარ.
7.და ერთხელ შენს ცხოვრებაში გამოჩნდება ახალი სახელი, რომელიც წინა სახელს მტვრად გადააქცევს.
8.ალბათ ყველაზე იღბლიანი მაშინაა ადამიანი, როცა ბედის ნაცვლად, მეორე ადამიანი უღიმის.
9.იპოვე ის, რაც მთელი გულით გეყვარება. დაე მან მოგკლას !
10.დღეს სხვანაირი სიცოცხლე ვიგრძენ და ქვეყანაზე აღარ ვეტევი.
11.მე მინდა თუნდაც ერთ ადამიანს ველაპარაკო ისე, როგორც საკუთარ თავს.
12.ბავშვი ხომ არ ვარო რომ გაიკვირვებენ, გულში მეცინება... ნეტავ რას ნახულობთ ასეთს დიდობაში?


"ცხოვრებაში, რომლის სიგრძეც ნახევარი
ამოსუნთქვაა, არაფერი დაგეგმო,
სიყვარულის გარდა"..