ზოგჯერ, რომ გადარჩე, ისიც საკმარისია, ადგე და წყლის ნაცვლად არაყი დალიო, მოკლემკლავიანი მაისურის ნაცვლად გრძელსახელოიანი ჩაიცვა, თმა აიჩეჩო, წვერი მოუშვა და ასე… უბრალოდ, რაღაც უნდა შეცვალო, ძველებურად აღარ გაგრძელდე.



თუკი ამბავი, რომელიც მოხდა,მხოლოდ მაშინ გახსენდება,როცა ჩაივლი იმ ადგილთან, სადაც ეს მოხდა,საკითხავია,რომელ თქვენგანს ახსენდება–შენ თუ ადგილს?და თუკი ადგილს,საკითხავია, მუდამ ახსოვს ის ამბავი, რომელიც მოხდათუ მხოლოდ მაშინ ახსენდება,როცა ჩაივლი?



თუ მატარებლები სადგურში დგანან, ადამიანები როგორღა გვტოვებენ? უცებ რომ მორჩეს ყველაფერიდა თვალები აღარ იყოს თვალებიდა ხელები აღარ იყოს ხელებიდა გული აღარ იყოს გული...მე არავინ მყავს, ვინც ადგილზე გაიყინება. უცნაურია, ბედნიერებაზე ვფიქრობ და ის საღამოები მიდგას თვალწინ,ჩემს ცხოვრებაში რომ არასოდეს დადგება. ვერცერთი ღამე გავიხსენე, ვერცერთი დილა,შენი სუნით გაჯერებული. რა მაწერინებს ამ ყველაფერს, რა არ მეშვება? ... არ ვარ ის კაცი, ვინც ცხოვრებას თავიდან იწყებს.არც ის კაცი ვარ,კატასავით ცხრა სული რომ აქვს. მე თუ წავედი, მატარებლით არასდროს წავალ.მე თუ წავედი, მოაჯირზე დავკიდებ სხეულს



მხოლოდ მუსიკა იყო ძვირფასი ჩვენს სახლში და მხოლოდ მას ვერ ეხებოდა ჩვენი სიღარიბე.



ისეთი ადამიანებიც არიან, რომ გტოვებენ მაგრამ არსად მიდიან. საკუთარ სისხლში იგროვებენ შენს სიმარტოვეს და არასოდეს ბრუნდებიან.



ჩაკეტავს მალე ეს ზამთარი ყველა შესასვლელს, და აპრილამდე სულში სითბოს რაღა შეავსებს...



ყველაფერს თავისი დრო აქვს! ყველაფერს თავისი დრო აქვს! ვუმეორებ საკუთარ თავს და ვიმსუბუქებ ცხორებას , რომელსაც ყველა ხორცისმჭამელ ცხოველზე - ბასრი კბილები აქვს !