"ისევ უშენოდ
გავიღვიძე ამ წყეულ სახლში,
Და მივაბიჯებ
ბორძიგ ბორძიგ  მთვრალი
ცრემლიც თვალებზე მომადგა
უცხო სტუმრის მსგავსად
ისიც როგორც უაზროდ მთვრალი,
უბედური ვარ
ჩაკეტილი საკუთარ თავში,
ბედნიერების გაყალბება
არ გამომადგა,
და დავემსგავსე
უშენობით უსულო საგანს,
რომელიც მიგდებული არის
კუთხეში სადღაც,

Ისევ Მივაბიჯებ
კუთხე კუთხე მთვრალი
Უცებ ფანჯრის გარეთ
მოვკარ თვალი
Იდგა გარეთ
ვიღაც გოგონა
Და ისიც მთვრალი
Მივადექი
და გავუღე მას კარი.
Ისევ დავრჩი
მარტო ამ წყეულ სახლში
ღამე მტანჯავენ
თვალ-დახუჭულს
შენზე ფიქრები,
მჭამენ ისინი,
მახსენებენ მძიმე შეცდომებს,
Ისევ ფიქრები
Ისევ სიზმრები
არ ვიცი,
როცა გათენდება
ვინღა ვიქნები,
მაგრამ ვეცდები დავემსგავსო
ნამდვილ მეომრებს,
ახლა ვიცი, რომ მხრებზე მადევს ისეთი ცოდვა,
რომელსაც ალბათ ვერ დაიტევს ყველა "ადამი",
გთხოვ მაპატიე,
დამეხმარე შევწყვიტო ბოდვა,
რომ გადავაგდო სიბინძურით სავსე კალამი,
ეს უშენობა ვაღიარებ ცუდი რამეა,
და შენს გარეშე ამოსუნთქვაც მტკივნეულია,
მე შენ გეტყვი,
რომ ეს გონება დამნაშავეა,
შენ მეუბნები;
პატიება ჯერაც რთულია,
ეს დღეც დასრულდა მარტოობით ისევ უშენოდ,
გარეთ ისე თოვს,
როგორც თოვდა ერთად ყოფნისას,
ვერ გავიღვიძებ ჯერჯერობით ვიცი უცრემლოდ,
გამოსწორდება ყველაფერი შენი მოსვლისას."