ამაოება

როცა მზის სხივი სარკმელში, სადღეღამისოდ ჩაქრება, როცა სიცოცხლე სიბნელის და უსულობის ტოლია სიცარიელე მოგიცავს, იმედი სულმთლად გაქრება, ამ წუთისოფლის აზრიც ხომ, ხვდები უკვე, რომ ნოლია

ამაოება

ეს ცხოვრება სასრული რა მტანჯავი ყოფილა, დავიბადე,კვლავ ვსუნთქავ,მაგრამ რა მაბადია? მხოლოდ გულის ნადები სიღრმეებში რომ კვდება, მხოლოდ მძაფრი გრძნობები,ასე ძლიერად მტანჯავს. მე ამდენ ხანს ვიცხოვრე,მაგრამ მაინც რა შემრჩა? "არაფერი,იცოდე,დარჩი