კორონავირუსის მიღმიერი ისტერია

ბოლოს ისე გამოვიფიტე ემოციების სრულად დახარჯვითა და ჩემი უბედურების ტრაგიკული გამოტირებით, რომ სიკვდილიც გადავიფიქრე. წერილი გადავიკითხე და მივხვდი - საკმარისად დამთრგუნველი არ იქნებოდა, სიცოცხლეს რომ გამოვსალმებოდი.

მარტოობის ისტერია

გამწარებული, უხეშად ვხსნი ფანჯარას და ცივ ჰაერს ხარბად ვისუნთქავ. გამალებით ვცდილობ ყელში გაჩხერილი უიმედობა გადავყლაპო. წვეთები სახეზე მეცემა და დაუდევრად ჩამოშლილი თმა ლოყებზე მეწებება. ფანჯარას ვხურავ და როგორც ბავშვობაში, მთელი