ლექსი-სიზმარი

საოცრად მახვილი ფიქრები, გრძნობები, ცელქი და თამამი მომავლის ცნობები, ფაქიზ ოცნებებთან ფერება, ლაციცი, როგორ მოვიგონო ის დრო, არც ვიცი! უნიღბო გულები, ფერადი მუზები, ფარფატა სულები და არა კუზები! ლაჟვარდში ჩაფლული იების სურნელი, უკვდავი სტროფები,

ლექსი საყვარელ ქალს...

ტბა იყო ფართო, როცა შენს სახეზე ჭაობი ენთო, მზე იყო სახლში და გილაგებდა ეზოს. შენი სხეული, როგორც გაჭ....ტილი ვარდების ცრემლები, და შენი სუნი, როგორც მიწას ასდის მატარებლის რელსები.

ცოტნე! (ჩემს ბიჭს)

და როგორც გარეთ სულაიც წვიმს ცოტნე! და როგორც ქუჩაში აქაც სუსხია ეს ჩემი გული კვლავ...ცოტნე გნატრობს! ყოველ დღე ეს თვალები.. შენსას ხვდებიან მე შენი მზერით მითრთის სხეული

***უთქმელი ლექსი...

ვერც ოცნებები ვერ ავიხდინე, ვერც გავუმკლავდი წყურვილს... ვერ ავიტანე ამაოება, ვერაფრით ჩავწვდი სურვილს! ვერც სიყვარულის გრძნობით ავენთე, არც დავბოღმილვარ შურით... ვერც წყაროს წყალის გემო გავიგე, ვერც ღვინით სავსე ჭურის!

აი ის ურითმო ლექსი...

უცებ დავწერე და მომეწონა,მიუხედავათ იმისა რომ რითმაც და მარცვლების რაოდენობაც დარღეულია სითბოთი ამასო და გადავწყვიტე დამედო.მაგრამ „ჩამკიდე ხელი“-ს აუცილებლად გავაგრძელებ.სიყვარულით zak..აი ის წუთები,მწყურვალი რომ მიიყუდებ წყლით სავსე ჭიქას, აი ის

(ჩემ)ეული ლექსი

სიცოცხლეში მუდამ მქონდა სილამაზის აღქმის განცდა, არასოდეს არ ვეძებდი მე კუნძულებს დიად განძთა მხოლოდ მსურდა ლექსი მექმნა, მოსაწონი ქართველ ხალხთა მსურდა მათთვის გადმომეცა, რომ ოცნებაც ერთ დღეს ახდა!

მე შენს თვალებზე დავწერე ლექსი

მე შენს თვალებზე დავწერე ლექსი და ჩუმად შენზე ვუყვები მთვარეს. კუპიდონს ისარს მე თვითონ ვესვრი, თუ ჩემს თავს მალე არ შეგაყვარებს. ამ პატარა ღმერთს ყველა ისარი გაუჟღენთია ღვინით და შხამით,

უცნობი ავტორის...უცნობი ლექსი...

თვალები გეტყვის (თუ ჩახედავ) რა ჰქვია ტკივილს და შენს გარეშე ცხოვრებაზე ატირდებიან. თუ შეიძლება გამოძებნო რამესთან წილი ეს პირველ რიგში უღიმღამო ამინდებია... გავდივარ სახლებს (შენს გარეშე), დგება მაისი და ხალხით სავსე ყველა ქუჩა ცარიელია,

ლექსი წარსულიდან

ლექსი რომელიც ერტი წლის წინ დავწერე დაახლოებით. ვიცი დიდი სისულელეა..... ეს არის მოთხრობის ,,ჩემი! ოღონდ სხვა სამყაროსთვის'' ასე ვთქვათ მოკლე შინაარსი ლექსად. ვიცი ზედმეტად ბანალურია თან გაუმართავი მაგრამ მაინც მომინდა ვინმეს ენახა

უცნობის ავტორის... უცნობი ლექსი...

ლამაზი დღეა თითქოს ყველა ბედნიერია, გავალ უბანში, ჩამოვჯდები, ხალხიც ბევრია, "დღეს მე ვკისრულობ" დავიძახებ და ბირჟას დავშლი მერე მახლობლად რესტორანში დიდ სუფრას გავშლი ვერვინ მიხვდება მიზეზს ჩემი ხელგაშლილობის, ზოგს დარდის ბრალი ეგონება ზოგს