მგონი ვიპოვე (3)

ყოველი მომდევნო დღე კატასტროფა იყო.ყველა და ყველაფერი მაღიზიანებდა,ყველას ვეჩხუბებოდი,თანაც უმიზეზოდ.სწავლასაც მოვუკელი(სამწუხაროდ),სახლშც დედაჩემი მეჩხუბებოდა "სულ შეიცვალე ამ ბოლო დროს და რაგჭირსო".ნელ-ნელა ყველაფერს შევეჩვიე: პირველ რიგში ლევანის

მგონი ვიპოვე(2)

-ხოხოოოო კარგიიი ორი წუთიცც და ავდგები,თქვენც იქ არიყავით გუშინ? ასე ადრე როგორ ადექით(წამოვყავი თავი და გაბურჯგნულმა ვუთხარი) -აჰაჰაჰჰაჰაჰაჰაჰაჰ(ატეხეს სიცილი ჩემ დანახვაზე, სარკეში რო ჩავიხედე მეც გამეცინა ჩემთავზე ისე გამოვიყურებოდი)

მგონი ვიპოვე...

მე ჩაგიყვან გავაჯავრე და დავდექი დებილივიტ ვერაფერს ვხედავდი და სად წავიდოდი აბა უცებ წელზე რაღაც თოკები დამამაგრა და ვგრძნობდი,რომ 14 სართულიდან დაბლა ვეშვებოდით ეს სრული სიგიჟე იყო კიდევ კარგი სახვევი მეკეთა და ვერაფერს ვხედავდი, თორემ ალბათ გულიც