უკანასკნელი ნატვრა.

ისევ ეს ლოდინისგან გადახუნებული საშინლად ღია ვარდისფერი კედლები. კვლავ მათი გულისამრევი დუმილი და არაფრისმაქნისი დრო....იცი? აქ სრულიად ზედმეტია შენი მელნისფერი თვალების სიკაშკაშე, რადგან აქ მათ სიდიადეს მაინც ვერავინ შეამჩნევს.

ნატვრა

ძალზედ ძნელია წარსულს ნანობდე, ყველა იდგეს და შენ კი გარბოდე, ვინც გენატრება ჩუმად ამბობდე, არვის ესმოდეს... სიკვდილს ნატრობდე.

ნატვრა ერთი, სანუკვარი!

ამიხდინე ეს სურვილი, გევედრები ღმერთო, ყურში ჩუმად ჩაგჩურჩულებ, ხმამაღლა კი ვერ გთხოვ... ცრემლი თვალზე დამადინე, ორონდ ის კვლევ მენდოს. და ეს ერთი ნატვრა ჩემი ამიხდინე ღმერთო!