პატიმრის წერილი

გისოსებს იქით ხარ, უდროოდ შორია... მე დავრჩი უშენოდ ცარიელ სივრცეში, პატიმრის საკანში მუდმივად თოვლია, გულშიც კი ზამთრდება თაკარა სიცხეში.

დიახ,მე პატიმრის ცოლი ვარ.

სამსახურს უღიმღამოდ ვასრულებ და შინ მივიჩქარი, ასე მგონია კარის სახელურს მისი თბილი თითები დასწევენ და როგორც ყოველთვის მისი მკლავები ჩამიხუტებენ შინ დაბრუნებულს. თუმცა კარს ვაღებ და სახლში სამარისებური სიჩუმე და სიცივე მხვდება. არაფრის ხალისით