სევდიან პოეტს

ახლა შენ უმზერ იმ ვარდის რტოებს, წინ გიდევს ჩემი ლექსთა კრებული. მიგონებ, როგორც უნაზეს პოეტს და ზიხარ მარტო, ჩაფიქრებული ტერენტი გრანელი

უცოლო პოეტს

ეწევი ბოლო დროს ღერებზე ღერებს , და ხანაც ცხოვრებას რთულსა და წვიმიანს , სვამ ბევრ ალკოჰოლს და იზრდი წვერებს, ულექსოდ გასული ყველა დღე ცივია. დადიხარ ქუჩებში კენტად და ამაოდ , იცი რომ ბოლოში არავინ დაგიცდის ,