ბაუნტის ვალი [2]

აფორიაქებული მიწვა ლოგინზე გოგონა. არა, მაინც რამდენად თავხედია? ისე უნდოდა იმ მოელვარე თვალების დათხრა, იმ ტუჩებსაც სიამოვნებით დაუსისხლიანებდა, იმ კბილებსაც ჩამოაძრობდა, თმებსაც ღერა-ღერა დააცლიდა და ენასაც ამოაგლეჯდა.

ბაუნტის ვალი [1]

იჯდა უმოაჯირო აივანზე და გასცქეროდა ამაყად მდგარ თეთნულდს. შუა ზაფხულში კვლავ თოვლიანი იყო მწვერვალი. თითქოს, ცაში აჭრილი კიდევ უფრო ზევით მიიწევდა, ცასთან შეერთებას ლამობდა. თითქოს ამაყი იყო იმ მშვენიერებით,