ჩემს ოთახში არ ანთია სინათლე, მაგრამ ისმის შენი სუნთქვის ხმა.

რაღა გვეშველება, ან უფრო სწორად გვეშველა უკვე. ჩვენ ხომ დამპალი პოეტები ვართ, კიდევ უფრო დამპალ ცხოვრებაში, ნუ გვიწყენთ, ნუ გაგვიბრაზდებით.

სხვისი ცოდვებისთვის... (დასასრული) სინათლე გვირაბის ბოლოს...

-როგორ მოვედით აქამდე.... თინი, როგორ შევძელით ჩვენი სიყვარული ამისთვის დაგვემსგავსებინა... ორივემ დავაშავეთ... ძალიან გვიანია უკვე... ზედმეტად ვატკინეთ ერთმანეთს... ეხლა ამას მნიშვნელობა აღარა აქვს... უცხოები გავხდით... უკვე ცოლქმარიც აღარ ვართ...