უმანკოებამდე (2)

ქარიშხალივით ელვისებურად მომწყდარი მოგონებები წამიერადვე გაფერმკთალდნენ და ხმამაღალმა საუბარმა რეალობის ბინდში დამაბრუნა. ნერწყვი მტკივნეულად გადავყლაპე და ყელში მომდგარი ტკივილის დავიწყება ვცადე. სანდრო ანას რაღაცას ეუბნებოდა, არა უყვიროდა. თუმცა

უმანკოებამდე (1)

სავარძელში ვიშმუშნები და ოთახის კონტურებს ვაკვირდები. აქ დიდი ხანია არ ვყოფილვარ, მაგრამ თითოეული დეტალი კარგად მახსოვს, თითქოს მთელი ცხოვრება ამ მაღალჭერიან, შავი ტყავის ავეჯით დატვირთულ სივრცეში გამეტარებინოს. გულახდილი თუ ვიქნები ჩემი