საქართველო, ბათუმი, 1996 წელი.
ზურა მჭიდროდ ჩაფრენოდა საჭეს და გოგონას ტირილს ყურადღებას არ აქცევდა, ბევრი ეხვეწა ვიქტორიამ, იჩხუბა, იყვირა, მაგრამ ბიჭს ოდნავადაც არ შეურხევია კუშტი წარბები, მხოლოდ გზას უყურებდა და სწრაფად მიდიოდა. აგარაკი, რომელზეც ლაპარაკობდა კოჯორში მდებარეობდა. ტირილისგან გადაღლილი ვიკი უკვე აღარაფერს ამბობდა, მშვიდად გადმოყვა მანქანიდან და სახლში ისე შევიდა, ზედ არაფრისთვის შეუხედავს წესიერად. დივანზე მოიკუნტა და ისევ ატირდა.
- გეყოფა ვიკი, უნდა ჭამო გესმის? ნახე რამდენი რამ ვიყიდე...
- არ მაინტერესებს არაფერი! - წამოიყვირა ისტერიკულად, თანაც ამჯერად რუსულად.
- ხომ იცი რომ უკვე ჩემი ცოლი ხარ და რატომ ჯიუტობ?
- არ მინდა, გაიგე ადამიანო, არ მინდა ჯერ მზად არ ვარ ამისთვის, არა!
- რამდენიმე დღეში ქორწილი გვექნება და მოამზადე მანამდე შენი თავი, ერთი წამით არ იფიქრო რომ გაგიშვებ, გასაგებია? მიყვარხარ, მაგრამ ჩემი ავტორიტეტი ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანია, მირჩევნია მოგკლა, ვიდრე ვინმეს ვაფიქრებინო ქალი გაექცაო, ან ზურა ცაბაძე თავის არჩევანში შეცდაო, გასაგებია ვიქტორია?
მას მერე გოგონას ხმა არ ამოუღია, კარგად ხვდებოდა ვისთან ჰქონდა საქმე და მისი ყოველი სიტყვა ასრულებადად ეჩვენებოდა. ისე ჩაეძინა ვერ გაიგო, დილით კი საძინებელ ოთახში, ქმრის გვერდით გამოეღვიძა.
- წუხელ ძალიან დაღლილი იყავი და აღარ გაგაღვიძე. - თითქოს თავი იმართლა ზურამ გოგონას გაკვირვებულიბული სახის დანახვისას.
- მადლობთ.
- გშია?
- არა.
- მე მოვამზადებ... მაინც არა?
- ტყუილად ცდილობ... - საბანში ჩაიმალა გოგონა თუ არა, ბიჭი ერთი ნახტომით მაღლიდან მოექცა.
- არა, შენ ჯიუტობ ტყუილად! იცი რა? საშინლად გამიჭირდა დაძინება, როცა გვერდით შენ მეწექი, ასეთი მიმზიდველი... სექსუალური... - თითი ნაზად ჩამოუსვა ყელზე და მკერდამდე ჩავიდა.
- ზურა...
- წუხელ ძალიან შევიკავე თავი ვიკი... დღეს იგივეს ვეღარ ვიზავ... - მაიკა გადაუწია ზურამ და მოშიშვლებულ მხარზე აკოცა გოგონას. ვიქტორია არ განძრეულა, სიმართლე გითხრათ ძალიან მოეწონა მისი შეხება, ზოგადად იზიდავდა ზურა მისი სიძლიერით, და სწორად ამან დაღუპა. რამდენიმე დღეში ქორწილი იყო, ვიქტორიამ სიჯიუტე დათმო და უკვე იღიმოდა. თანაც მათზე მთელი თბილისი ლაპარაკობდა. მხოლოდ ის იყო, ვიქტორია მუდამ სისუსტეს გრძნობდა, რამდენიმეჯერ გულიც აერია, ზურამ საავადმყოფოში ჩააბარებინა ანალიზები და შეპირდა მე გამოვიტანო. საღამოვდებოდა როცა მისი მანქანა სახლს მოადგა. ვიკი ტელევიზორს უყურებდა, ჩაის ჭიქა ხელში გაუშეშდა ალეწილი ზურას დანახვისას და შეშფოთებულმა წამოიწია.
- რა ხდება ზურა?
- იცოდი?! - მიუხედავად ყველაფრისა თავს იკავებდა ბიჭი და ანალიზების ფურცლებს აფრიალებდა. - იცოდი მეთქი?
- რა ვიცოდი ზურა ამიხსენი რატომ ყვირი?
- ორსულად რომ ხარ იცოდი თუ არა?!
- არა ზურა... რა ორსულად... რას ამბობ...
- რაც გესმის! როგორც ჩანს კარგად იმუშავა შენმა საშკამ! - სიგარეტი ამოიღო და ბოლთას სცემდა. გოგონამ ინსტიქტურად ხელი მუცლისკენ წაიღო. - ექიმთან როდის წამოხვალ?
- შემოწმებაზე?
- რა შემოწმებაზე გოგო, სხვის ნაბი.ჭ.ვარს გავზრდი გგონია?
- აბა... ზურა რას ამბობ... - ვიქტორიას შეშინებული თვალები ცრემლით აევსო და უფრო მოიკუნტა.
- კარგად ხვდები რასაც ვამბობ... - მის წინ ჩაიმუხლა ბიჭმა და ეცადა მაქსიმალურად დაეყვავებინა გოგონასთვის. - ეს ორსულობა ჩვენ არცერთს არ გვჭირდება ვიკი... მე ვერ შევძლებ ავიტანო ეს ყველაფერი, გესმის?
- ვერც მე შევძლებ, რასაც შენ მთავაზობ!
- ეს ყველა ვარიანტში ასე უნდა გაკეთდეს...
- არა მეთქი, არ გესმის? შანსი არ არის ზურა, მე ბავშვს ვერ მოვიშორებ და ამ ცოდვით არ ვივლი! მომკალი თუ გინდა მაგრამ ექიმთან არ გამოგყვები, ცოცხალს იქ ვერ მიმიყვან, გესმის?
გვიანობამდე იჯდა ბუხრის წინ ცაბაძე და სიგარეტს ღერი ღერზე ეწეოდა, სასმელი რომ გაუთავდა, მეორე ბოთლი გადმოიღო და იქიდანვე დაიყუდა. მერე ტელეფონი მოიმარჯვა და ნაცნობი ექიმის, ლია ხუნწარიას ნომერი აკრიფა.
რამდენიმე დღე ისე გავიდა ზურა და ვიქტორია თითქმის არ ელაპარაკებოდნენ ერთმანეთს. იმ საღამოს წიგნის კითხვაში ჩაეძინა გოგონას. მისი სიზმრების სმეფო ახლა ბევრად ჩაშავებული და ნანგრევებად ქცეული დახვდა, ბალახებში დააბიჯებდა, ვერ გაეგო საით წასულიყო, არადა უკვე ისე მოიღრუბლა, გოგონა შტორმის მოლოდინში გაიტრუნა. ,,გველი არ იყოს სადმე..." გაიფიქრა თუ არა, მკლავში ტკივილი იგრძნო, სწრაფად დაიხედა, თითის სიგრძე, წითელი გველი ჩაფრენოდა მის ვენას და იქიდან სისხლს წოვდა. შეშინებულმა მეორე ხელით მისი მოცილება გადაწყვიტა, მაგრამ ვიღაცამ ძლიერად დაუჭირა მაჯა და მკერდზე დააწვა, თვალები რომ გაახილა თავზე მდგარი ზურა დაინახა, ბიჭი მძლავრად იჭერდა, ვენაში ისევ ტკივილს გრძნობდა და იქით გაიხედა თუ არა თეთრ ხალათში ჩაცმული, პირბადიანი ქალი დაინახა, მის გვერდით იდგა და ნემსს უკეთებდა.
- არა, არა, არა! ზურა რას აკეთებ, ზურა შეწყვიტეთ! - გაიბრძოლა ვიქტორიამ მაგრამ ბიჭს ძლიერად ყავდა ჩაბღუჯული და თავის დაღწევის საშუალებას არ აძლევდა.
- დაწყნარდი, ყველაფერი მალე მორჩება... - ჩაილაპარაკა წამხდარი ხმით, თითქოს უფრო თავის დასამშვიდებლად, რადგან იცოდა, ახლა ვიკის მხოლოდ წამალი თუ გააჩერებდა.
- გაჩერდით, არ გინდათ! - ყვიროდა განწირულად. - არ გინდათ, ნუ მოკლავთ.... ზურა ნუ მომიკლავ შვილს, გემუდარები, არ წამართვა ჩემი პატარა, ზურა ნუ მომიკლავ... გეხვეწები გაჩერდით... ხალხი არა ხართ? არ მოკლათ... ზურა... ნუ მოკლავ... არ მისცე უფლება... - დაიჩურჩულა ბოლო ძალებით, მერე თითქოს გაბუჟდა, ირგვლივ ყველაფერი გადათეთრდა და უწონობას შეუერთდა.
საქმეს დიდი ხანი არ დასჭირვებია, ექიმი მალე გამოვიდა ოთახიდან, ყველაფერი რიგზეაო, საქმის კურსში ჩააყენა და ისევ შებრუნდა. ცაბაძეს არ უნდოდა შესვლა, მაგრამ საშინლად ეჭვიანი იყო და ქალის შემოწმება მაინც გადაწყვიტა. ოთახში შესულს სპირტის და სისხლის სპეციფიკური სუნი ეცა, ლია რაღაცეებს წმენდდა, გოგონა ფერმიხდილი იწვა საწოლზე და მშვიდად სუნთქავდა.
- მალე გაიღვიძებს. - დაიჩურჩულა ექიმმა. მისი მიმართულებით გახედებულ ზურას თვალში რაღაც პატარა, სისხლისფერი მოხვდა, თავიდან იფიქრა შედედებული სისხლიაო, მერე კი ნათლად გაარჩია პატარა, უსულო, მოკუნტული ემბრიონი, რომელიც უცხოპლანეტელს უფრო წააგავდა, ვიდრე ბავშვს. ერთი ციდა იყო, განუვითარებელი წანაზარდები, რომელიც სავარაუდოდ ხელები იქნებოდა, თავთან მიეტანა პატარას, თითქოს იცოდა, რაც მოელოდაო და სიკვდილის წინ წელში კიდევ უფრო მოიხარა. ზურას წამით მოეჩვენა კიდეც, რომ ემბრიონს უმიმიკო სახე სატირლად დაემანჭა... ცოდვის ცივმა ოფლმა დაასხა მთელ სხეულზე ცაბაძეს და ვენებში სისხლიც უფრო მეტად გაეყინა.
- მკვლელო! - გახარებულმა შესძახა მის გონებაში ხრინწიანმა ხმამ და საზარლად გადაიხარხარა. დარეტიანებული შებრუნდა ზურა კარისკენ, გული ერეოდა, ამ წარმოდგენაზე თუ საკუთარ თავზე ეს არ იცოდა, მაგრამ საჩქაროდ გამოკეტა კარი, ამ ოთახში მდგარი სუნი უკვე ახრჩობდა, სააბაზანოში შევარდნილმა ონკანი მოუშვა. - ანგელოზის მკვლელო! - შესძახა ხმამ ახლა უკვე სარკიდან. მეტს ვეღარ გაუძლო ცაბაძემ და ცივ წყალს თავი მთლიანად შეუშვირა. - მკვლელო, მკვლელო, მკვლელი ხარ! - ხარხარებდა ხმა და მასთან ერთად მთელი ჯოჯოხეთი.
- გაჩუმდით, გაჩუმდით! - დაიყვირა სახეშეშლილმა და სარკეს სველი მუშტები მძლავრად დაჰრა.
- უსუსურო, უძლურო! - ახლა უკვე მრავალი სახე უძახოდა დაბზარული მინის სიღრმიდან.
- სხვა ვერაფერი მოიფიქრე და რამდენიმე დღის ბავშვს მოუსპე სიცოცხლე, ლაჩარი ხარ!
- მკვლელო!
- ანგელოზის მკვლელი ხარ!
ხმები ერთმანეთზე მძლავრად და მკაფიოდ ჩაესმოდა. ხელები თავზე მოიჭირა, თვალწინ ატირებული, შიშისგან დამანჭული ემრიონი დაუდგა, შეშლილივით ეცა თაროებს და ყველაფერი ძირს გადმოყარა.
- გაჩუმდით, გაჩუმდით! - დაიგრგვინა ბოლოს და მუხლებზე დაეცა.
- მე არ მომიკლავს... მან მოკლა... იმ ქალმა მოკლა... მე არ ვიყავი იქ... იმ წყეულ ოთახში არც კი შევსულვარ. მისი ბრალია... - არწმუნებდა საკუთარ თავს. - ექიმის ბრალია, მან მოკლა... მე არა...
საქართველო, თბილისი, 2015 წელი.
რამოდენიმე დღე ელოდა კატო დემეტრეს დარეკვას, უკვე მოთმინება ეწურებოდა ოთახში რებე რომ შემოვიდა.
- დემეტრემ დამირეკა.
- რაო? - მაშინვე დახურა ლეპტოპი და დას მიაჩერდა.
- ხვალ მივა ის ქალი მათთან სახლში და ჩვენც დაპატიჟებულები ვართ.
- მარტო?
- მარტო ჩვენ?
- არა, მარტო მოვა თქო თუ ქმართან ერთად?
- ალბათ მარტო, დემემ თქვა ეგენი ერთად ისედაც იშვიათად დადიანო. თანაც თინას უთქვამს დემეტრეს შეყვარებული მოდისო და... - რებეკას ისევ აუწითლდა სახე.
- ოჰ, რძალი უნდა გაგაცნო-ო? - წარბი ასწია კატომ.
- რა გინდა ვერ გავიგე, თვითონ არ უთხარი დემეტრეს ასე მოიფიქრეო?
- ან სხვა რამე თქო, ისიც ვუთხარი, მაგრამ ხომ ხედავ, რაც აწყობდა ის უთხრა!
- კატო რა გინდა, რომ დავშორდე?
- რა შუაშია?
- აბა ამ ურთიერთობას რა გაგრძელებაც მოყვება არ იცი?
- შენ რა, მართლა აპირებ გათხოვებას?
- ხო, ვაპირებ, მე მიყვარს დემე!
- ღმერთმა მშვიდობაში მოგახმაროს ეგ შენი დემეტრე ბაბუა! - ამ სიტყვაზე ლევანი გაახსენდა და ოდნავ გაიღიმა.
- რა გაცინებს?
- რაც გინდა ის ქენი, ეგ შენი ცხოვრებაა...
- ხოდა გავყვები!
- გაყევი, ოღონდ დროზე, სანამ შვილების გაკეთების უნარი აქვს! - დასცინა კატომ და ტელეფონი მოიმარჯვა.
ტერასაზე ისხდნენ, ორივე ჩამავალ მზეს გაჰყურებდა.
- რაღაცნაირად... ვერ გავიგე, თან მიხარია ლევან. თან ვიბნევი, არ ვიცი მის გარეშე როგორ ვიცხოვრო...
- კარგი რა, ჯერ ხომ არ თხოვდება?
- ხო მაგრამ, როცა იქნება ხომ გაყვება დემეტრეს?
- ხოდა როცა ეგ იქნება, მერე ინერვიულე.
- როგორ მამშვიდებ, რა აზრი აქვს როდის ვინერვიულებ?
- აზრი საერთოდ რომ არ აქვს შენ ნერვიულობას თუ ხვდები მაგდენს?
- ხო მაგრამ... მენერვიულება...
- ოხ, კატო, კატო. ეცადე საერთოდ არ იფიქრო მაგ თემაზე, დაანებე თავი, უყვართ ერთმანეთი და ძალია?
- მე ჩემ თავზე ვფიქრობ, მის გარეშე ერთი დღე არ მიცხოვრია და... ვიცი ხშირად ვნახავ, მივალთ, მოვალთ მარა ოჯახი ხომ იცი რაც არის, მერე სულ მოუცლელი იქნება...
- ნუ ხარ ეგოისტი შენ. მე დაგავიწყდა რომ გყავარ?
- შენ ხო, მაგრამ მე რებეზე ვლაპარაკობ ლევან რატო არ გესმის, ჩემს რებეზე ჩემ დაზე, ტყუპისცალზე, მუცელშიც კი ერთად ვიჯექით და ახლა...
- წარმოიდგინე თავი მის ადგილას, მე რომ გთხოვდე ცოლობას, უარს მეტყოდი?
- შენ? - ღიმილით ახედა კატომ.
- ხო, რა იყო. არა მე ცოლის მოყვანას საერთოდ არ ვაპირებ არასდოს მაგრამ, უბრალოდ წარმოიდგინე. - კატოს ღიმილი სახეზე მიეყინა, არაფერი რომ არ შემჩნეოდა თავი დახარა და სალათს ჩანგლით დაუწყო წვალება. ერთხანს ასე იჯდა. გული ეტკინა, მერე რა, რომ თვითონ ამბობდა ,,დავიკიდებო" ამას გოგონა სულაც არ აპირებდა. ლევანს ცოლი არ უნდოდა, აბა რად უნდოდა კატო? საყვარლად? მათ ხომ ურთიერთობა არ ჰქონიათ. - რა იყო, ვერ წარმოიდგინე? - იცინოდა ლევანი.
- ვერა... ლევან, ერთი კითხვა მაქვს...
- აბა მკითხე.
- ჩემთან დაკავშირებით, რა გეგმები გაქვს, რას გრძნობ ჩემს მიმართ?
- ანუ? - დაიბნა მამაკაცი.
- რაც გკითხე ის, ანუ!
- მე შენთან თავს არაჩვეულებრივად ვგრძნობ კატო.
- მორჩა?
- რატომ დაიწყე ახლა ეს თემა.
- მაინტერესებს რა გეგმები გაქვს. ცოლად არ გინდივარ, ეს უკვე გავიგე, მაგრამ აბა რაში გჭირდები?
- ხომ გითხარი, შენ აქტიური ხარ, ხალისიანი, იუმორის კარგი გრძნობა გაქვს, ლამაზი ხარ, სექსუალური... მე შენ ძალიან მომწონხარ კატო!
- და თუ შენთან დავწვები, რა მოხდება მერე?
- რას გულისხმობ?
- ოჯახს ლევან!
- შენ ხომ არ გინდა ოჯახი?
- მართალია... არ მინდა... და აღარც შენთან ურთიერთობა არ მინდა. - პლედი სასწრაფოდ მოიშორა მხრებიდან და იქვე მიაგდო, მერე ჩანთას დასწვდა. ამას არ ელოდებოდა ლევანი და აზრზე რომ მოვიდა, გოგონა უკვე მიდიოდა. გაოცებული წამოხტა ფეხზე და კატოს აედევნა.
- კატო, კატო სად მიდიხარ? კატო მოიცადე, გაჩერდი ბოლოსდაბოლოს! - მკლავში ხელი გამოსდო და მძლავრად თავისკენ შემოაბრუნა.
- რა გინდა, ვერ გაიგე რაც გითხარი?
- ასე რამ გაგაგიჟა?
- შემეშვი საერთოდ, აღარ მინდა შენი ნახვა!
- რატო კი მაგრამ?
- ვერ ხვდები? თუ ასაკის გამო სკლეროზი დაგეწყო?! მალე ალბათ სახსრებიც აგტკივდება და კბილებიც დაგცვივა!
- კატო რეებს ამბობ?!
- რაც გესმის, შენნაირ ბაბუებს ვერ ვიტან, პაკა! - ხელი გამოგლიჯა გოგონამ და სახტად დარჩენილი ლევანი მოღრუბლული დატოვა.
მთელი დღე მოშხამული დადიოდა, არც ლევანი იყო უკეთეს ხასიათზე. რამდენჯერმე დაურეკა, კატომ უხმო რეჟიმი ჩართო და დივანზე მიწვა. დიდხანს ანათა ტელეფონმა, შემდეგ ბატარეა დაჯდა და ეკრანიც მთლიანად ჩამუქდა. ,,რატომ მაწუხებს ეს ამბავი ასე ძალიან?" - ნერვიულობდა კატო. ,,იქნებ მეც რებესავით დამაშტერა ამ კაცმა? არა, არა... რა სიყვარული, რის შექსპირი, რაც ლევანი გავიცანი სულ აირია ყველაფერი... თუ პირიქით? ფაქტია მას ცოლი არ უნდა... მაგრამ მეც ხომ არ მინდა ქმარი? თუ მინდა? ოჯახი... ბავშვი..." - კატო უხერხულად შეიშმუშნა. ,,აზრი არ აქვს ფიქრს... მას მე არ ვუყვარვარ, მე ის არ მიყვარს... ,,ვსიო, კანეც!"" - გაიფიქრა ბოლოს და ტელევიზორის პულტი მოიმარჯვა.
დილა ფართხა-ფურთხით დაიწყო, ტყუპები ეძახდნენ დილას, თორე ისე საათი უკვე თორმეტს უჩვენებდა. კატო სულ შავებში გამოეწყო, რებეკა თეთრებში, ამით ორივე თითქოს თავიანთ, შინაგან განწყობილებას გამოხატავდა. საშინლად ღელავდნენ, კატო თითქმის უკვე დარწმუნებული იყო, რომ ვიქტორია მათი ბიოლოგიური დედა გახლდა, რებეც ხვდებოდა ამას, მაგრამ თითქოს არცერთს არ უნდოდა ამის აღიარება. ერთმანეთთანაც კი არ საუბრობდნენ ამ თემაზე და ისიც არ იცოდნენ რა ექნათ, თუ მათი ფიქრები რეალობს აბსოლუტურად შეესაბამებოდა.
დემეტრემ რომ გამოუარა მანქანით უკვე მზად იყვნენ, კატერინა უკან დაჯდა, წყვილის ჟღურტულს ყურადღებას არ აქცევდა, ამაზე ყოველთვის ნერვები ეშლებოდა, თანაც რებეკა ბიჭს დედამისზე ეკითხებოდა ამბებს და ეს სულ არ აინტერესებდა.
დიდხანს არ უვლიათ, დემეტრეს სახლი არც ისე დიდი, მაგრამ საკმაოდ გემოვნებიანი და დახვეწილი აღმოჩნდა. კედლებზე უამრავი მხატვრობის ნიმუში იყო გაკრული, კატო თვალს ვერ წყვეტდა ნახატებს, ყოველ მათგანში რაღაცნაირი სუსტი სევდა იყო, თითქოს ყველა ერთ ავტორს ეკუთვნოდა. მისაღები ვრცელი და ნათელი იყო, ტყუპებმა მაშინვე შეამჩნიეს დივანზე ზურგით მჯდომი ვიქტორია, მის წინ კი სავარაუდოდ დემეტრეს დედა. ქალი მათ დანახვაზე ფეხზე წამოდგა და სტუმრებს სასიამოვნოდ გაოცებული შეეგება.
- გამარჯობა, მობრძანდით, ეს მე მომეცით. - მოსაცმელები ჩამოართვა ორივეს.
- კეთილი იყოს ჩვენი ფეხი, - თქვა რებემ.
- ღმერთო ჩემო, როგორ გავხართ, დემე არჩევ ამათ დედი?
- რა თქმა უნდა, კატოს და რებეს მსგავსი მხოლოდ ფიზიკურობა აქვთ, ეს არის რებეკა, თეთრებში, შავებში კი კატერინაა.
- დავიმახსოვრე. - თქვა ქალმა ღიმილით. კატომ თვალი დივნისკენ გააპარა. ვიქტორიას მხარე ეცვალა, ტყუპებს გაოგნებული უყურებდა, მერე ნერვიულად მოსვა ჩაი და კვლავ გოგოებს გამოხედა. კატომ არც აცია, არც აცხელა, პირდაპირ მისკენ წავიდა.
- მგონი ჩვენ ვიცნობთ ერთმანეთს, არა? - ქალს გაუღიმა და მის გვერდით მოიკალათა.
- არ ვიცი... - დაიჩურჩულა ვიქტორიამ და კვლავ მოსვა ჩაი.
- როგორ არა, თქვენ ვიქტორია ხართ, მე ვიყავი თქვენთან წვეულების მსგავსი რაღაც გქონდათ, მერე თითქოს ცუდად გახდით, ჯანმრთელობის მხრივ ხომ კარგად გაქვთ საქმე?
- რა გითხრა შვილო... არც ისე... ორივე იყავით, არა?
- დიახ...
- მე კი ვიფიქრე რომ მომეჩვენა...
- ხო, ხალხს ხშირად ასე ჰგონია ჩვენ რომ დაგვინახავს, განსაკუთრებით თუ ნასვამები არიან, - გაიცინა კატომ და თინაც აყვა.
- მართლა ძალიან გავხართ... ალბათ მხოლოდ დედა გარჩევთ არა? - ღიმილით ჰკითხა ქალმა. კატომ ვიქტორიას გახედა, გოგონას პასუხის მოლოდინში მოთმინება ეკარგებოდა.
- ვერა... ალბათ ის ვერც ვერასდროს გაგვარჩევს... მან ჩვენ მიგვატოვა!
- რას ამბობ კატო? - თინა ერთ წამში მოიღრუბლა.
- ხო, მე და რებე ბავშვთა სახლში მიგვაგდო, სავარაუდოდ ტყუპი გოგონები არ უნდოდათ. - კვლავ ვიქტორიას უყურებდა, რომელსაც მიტკლის ფერი დასდებოდა უკვე და გაფართოვებული თვალებით კატოს მისჩერებოდა. - არ მესმის, როგორ უნდა გააკეთოს ასეთი რამ დედამ, არ მეთანხმებით ვიქტორია?
- მე... მე... მაპატიეთ, ძალიან ავღელდი... ძალიან...
- ხო, ნამდვილად ასაღელვებელი ამბავია. აი თქვენ გყავთ შვილი? - დაუნდობლად განაგრძობდა კატო.
- დიახ...
- ხოდა წარმოიდგინეთ ის რომ ბავშვთა სახლში დაგეტოვებინათ, თავს როგორ იგრძნობდით?
- კატო გეყოფა, - ვეღარ მოითმინა რებეკამ. - ხომ ხედავ რომ არ არის კარგად?
- ხოდა მეც ეგ მაინტერესებს, რატომ არ ხართ კარგად ქალბატონო ვიქტორია?
- მე... - თინა გაოცებული მისჩერებოდა ორივეს, არც დემე იყო უკეთეს დღეში.
- ამბავი ხომ არ გეცნოთ?
- მეცნო... ძალიან მეცნო... - როგორც იქნა ამოიღო ხმა ქალმა. კატო არ ელოდა აღიარებას და თავისდა გასაოცრად დამუნჯდა. - თქვენ... ახლა სად ცხოვრობთ კატო?
- ჩვენ აქვე, მარჯანიშვილზე. რატომ მეკითხებით?
- მე უნდა წავიდე... მართლა არ ვარ კარგად, გამიხარდება თქვენს კოორდინატებს თუ მომცემთ... - ტელეფონი გაუწოდა ქალმა. კატომ ერთხანს იფიქრა, მერე რაღაცნაირად შეეცოდა, ფრთხილად გამოართვა ტელეფონი და მასზე თავისი ნომერი აკრიფა.
- ეცადეთ მალე დამიკავშირდეთ, უკვე ისედაც თვრამეტი წელი გავიდა!
- თვრამეტი წელი... - ჩაილაპარაკა ქალმა და თავი დახარა, მერე სწრაფად წამოდგა, ტყუპებს ერთხელ კიდევ მოავლო ცრემლიანი თვალები და გასასვლელისკენ წავიდა, თინა აედევნა გაგაცილებო, სიბრაზისგან გაწითლებული დემეტრე კი კატოს დააცხრა.
- შენ მაგ თავში ტვინი კი არა ოფოფები გყავს, რა მოგელანდა, რაებს ბოდავდი, რას გააქციე ეს საწყალი ქალი?
- დამშვიდდი თავდადებულო, თორემ მაგ თავზე თაფლს წაგისვავ! საწყალიო ამბობ? საწ....ბი ჩვენ ვიყავით, უპატრონოდ რომ დაგვყარა თავშესაფარში!
- ვინ, კატო, ვიქტორიამ? - რებეს გადახედა ბიჭმა, რომელსაც ტირილს ცოტაღა აკლდა.
- ზუსტად, შენმა საწყალმა ვიქტორიამ ისე მოგვიშორა თავიდან როგორც გაფუჭებული, დაწუნებული თოჯინები!
- არც კი იცი რას ლაპარაკობ, არაა ეს ქალი ასეთი კატო, არ იცნობ და ნუ კიცხავ!
- ისიც საკმარისია რაც მასზე ვიცი... სულ მაინტერესებდა დედა, სულ... და ხელში ვინ შემრჩა?! გაჭირვებულები რომ ყოფილიყვნენ ვიფიქრებდი, გაზრდის და საჭმლის ფული რომ არ ჰქონდათ იმიტომ ჩაგვაბარა თქო იმ დაწყევლილ ადგილას, მაგრამ ნურას უკაცრავად! - ვერ ცხრებოდა კატერინა. თინა დაბნეული შემოვიდა და ტყუპებს მიაჩერდა.
- რა მოხდა ვერ გავიგე...
- დემეტრე აგიხსინთ მოგვიანებით, ჩაი გაქვთ?
- რა თქმა უნდა...
- მურაბა?
- მურაბაც, - ჩაეღიმა ქალს და სამზარეულოსკენ წავიდა.