ამ შუა ღამეს დამაბრმავებელ სიბნელეში მოჩანს ნათელი, რომელიც ჩემი სახლიდან სიშორეზე იჭრება. ჩემს სახლში არაფერი მომწონს, არც დამპალი იატაკი, რომელიც სადაცაა ჩამიტყდება. არც მტვრიანი ჭერი. არც ჩამოხეული შპალერი. არც იმ კედლის მონაკვეთი მომწონს, სადაც საზარელ სახეს ვლანდავ. არც ძველი მაგიდა, სადაც ჭუჭყიანი ჭურჭელი ყრია. არც კომპიუტერის ეკრანი, რომელზეც გამუდმებით ცარიელ ვორდის ფაილებს ვხედავ. აქ არაფერი მომწონს, გარდა ჩემი თავისა, რომელიც ვქმნი ახალ ფერებს და მათი ელვარება ფანჯრებს ეკვრის, რითაც წარმოიქმნება ნათელი.
თავი საწერ მაგიდაზე მიდევს და საათს ვაშტერდები. შუა ღამის ოთხ საათს თხუთმეტი წუთი უკლია, ანუ მკვდრები ხართ ჩემს საუფლოში. ახლა რომ დილა იყოს, ან შუა დღის რომელიმე მონაკვეთი, ასე ვიტყოდი: მკვდარი ვარ თქვენს საუფლოში. – როდესაც თქვენ კვდებით, ასე პირველის წუთებზე, მე ყოველთვის გარდავიქმნები ყოვლად წმინდა ღმერთად... ჰო, კარგი, ვაჭარბებ. უბრალო ღმერთად გარდავიქმნები ხოლმე და იღვიძებენ ჩემი მარტოსული ანგელოზები, მეძავები, მკვლელები, ქურდები, ლოთები, მაწანწალები, მათხოვრები, ნარკომნები და ნამდვილი ხელოვანები, რომლებიც განსაკუთრებულად მიყვარს თავიანთი მარტოობით, სევდით, მწუხარე გრძნობით. მათი სახლების ფანჯრებზეც ელავს ყოველი არსებული ფერი, რადგანაც არამიწიერზე ფიქრობენ და ქმნიან კიდეც. ნამდვილი მხატვარი იცით ვინ არის ? ვინც მთვარეს უმზერს და სახეს ხატავს. ჩვენ ვამპირების მსგავსნი ვართ. ოღონდ დღე არ გვანახოთ, თორემ მზის თბილი სხივების შეგრძნებით, ვინ იცის, იქნებ დავიფერფლოდ? ჩემი ანგელოზები... ვინ იცის, იქნებ არც არსებობენ ?
ახლა შუა ღამის ოთხ საათს ათი წუთი უკლია. ეს ის დროა, როდესაც ჩემი გონება ჭეშმარიტ ხელოვნებას ითხოვს.
მაგიდიდან თავს ვწევ. ტანსაცმელს ვიცვამ. მუსიკას ვთიშავ და სახლიდან გავდივარ, რითაც მცირეოდენ შვებას განვიცდი. მომწონს ჩემი ქუჩა, ნაგვით გამოტენილი ფურთხში რომ იძირება. აქ მცხოვრები ხალხი მადარდებს, ღამით რომ სძინავთ. მათ საერთოდ არ ვყავარ ნანახი. თითქოს დრაკულა ვიყო, ისინი კი უგუნური, სასტიკი სოფლელები, სადღაც ტრანსილვანიიდან. ამ ყველაფერთან, ისინი მაინც ჩემი ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად რჩებიან, რადგან რომ არა ჩემს ქუჩაზე მოსახლე ხალხი, მე ასეთი დიდებული არ ვიქნებოდი. ჩემი დიდებულება ხომ მარტოობაში მდგომარეობს, მიუხედავად იმისა, რომ პლანეტაზე, როგორც ასეთი ბევრი „გონიერი არსება“ ცხოვრობს. ცივა... ამ ქუჩაზე ცივა. შემოდგომის წვიმა მასველებს და... უფრო ცივა. ცაზე გაყინული შავი ღრუბელი მაძრწუნებს. არადა გუშინ ქარიან ღამეს, ცა ისეთი ლამაზი იყო... ტანში ჟრუანტელმა დამიარა და მალევე დავითრგუნე, რადგან ვერავის გავუზიარე განცდილი გრძნობები. მთვარე ელვარებდა, ვარსკვლავები კაშკაშებდნენ და ქარი ჰქროდა.
ვიწრო ქუჩიდან ვინაცვლებ ცენტრალურ ტრასაზე, სადაც დროის გასვლას შუქნიშნები მაუწყებენ. სიცივისაგან კოსტიუმს მთელ ტანზე ვიკრავ... ლამიზაა ზედ შემოვიხიო. ტაქსის ვაჩერებ. უკანასკნელ ათ ლარიანს ვაწვდი და ვუხსნი, რომ მინდა ის მანძილი გამატაროს, რა მანძილის გავლაც ამ თანხად უღირს.გაკვირვებულ მძღოლს მანქანაში ვუჯდები და წამიერად სულ მთლად ვთბები.
– საით ? – ფანჯარაზე თავს ვადებ და ხმა დაბლა ვპასუხობ:
– საითაც თქვენ მოგესურვებათ. – მანქანას ქოქავს და საშუალო სიჩქარით ქალაქის ცენტრისკენ მივყავარ. თავით ისევ შუშის მინას ვარ მიყრდნობილი. თითქოს უუნარო ვარ... თითქოს ფიქრის მეტი არაფერი შემიძლია... ჰოდა მეც ვფიქრობ, აი, მტკვარზე, თავისი ბობოქრობით სისასტიკეს რომ გვანახებს და აი, იმ მეძავზე, სიცივე მოსვენებას რომ არ აძლევს. ისე კანკალებს თითქოს ჰიმალაის რომელიმე მწვერვალზე იდგეს. ვინ იცის, კლიენტის ლოდინში იქნებ გულმხურვალედ ლოცულობს, იმაზე უფრო სუფთად, ვიდრერომელიმე დიასახლისი ზიარების დროს. თავისი მოკლე, სექსუალური კაბის უკან, იქნებ მახინჯი, დაშრამული სხეული იმალება ? თქვენ მეძავის თვალებს ხედავთ ? ხედავთ მის სველ, ლურჯ თვალებს, რომელსაც ავტობიოგრაფიულ წიგნად ავღვიქვამ. რომც მომკლან, მტკვრის პირას მდგომ მეძავს ვერაფრით ვეტყოდი, რომ ბედნიერი დასასრული არის ლეგენდა, რომელიც უბედურმა, მეოცნებე მწერლებმა შექმნეს. უკანასკნელად ვუყურებ საბრალო გოგონას. თვალს ვავლებ მის შავ, მბზინავ თმას და აცახცახებულ მუხლებს. მოგვიანებით ვინმე დაოჯახებული კაცი მანქანას გაუჩერებს და თვალებში საერთოდ არ შეხედავს... მხოლოდ სექსუალური, მოშიშვლებული ადგილები... ჩვენ, კაცებს, განა სხვა რამის დანახვის ძალა შეგვწევს ?!
სიმყუდროვეს ვერაფერი მირღვევს, ვერც ხმა დაბლა ჩართული ქართული უგემოვნო მუსიკა და ვერც სწრაფად მიმავალი მანქანები, რომლებიც აუცილებლად გამაღიზიანებელი სიგნალებით გვცილდებიან. შუქნიშანზე ვჩერდებით, თან ოცდაათ წამამდე ვითვლი და წარმოვიდგენ, რომ სამანქანო გზის განგება ვარ. თვლას ვწყვეტ, როდესაც მოსეირნე ყმაწვილს ვხედავ. მარტოა. ჩემს თავს მაგონებს. ერთ მომენტში არასერიოზულად ვიფიქრე, გავძახებ, ვეტყვი, რომ სულიერად ნათესავები ვართ–მეთქი. – ხელები უკან აქვს წაღებული, თავი ჩახრილი და მომენტებში ბარბაცით დადის... თითქოს ცივ ნიავს მიჰყვებოდეს. შუქნიშანი მწვანდება. მანქანა ისევ საშუალო სიჩქარით მიდის და მე იმ ყვაწვილს თვალს ვაყოლებ, რაც უფრო მასევდიანებს. არ იდარდო ბიჭო, ყველაფერი გაივლის... ჩვენც დავიღუპებით ოდესღაც და გადავეშვებით უსასრულო მშვენიერებაში, სადაც ჩვენს მარტოობას ჯიუტად შევინარჩუნებთ.
ჩემი ქალაქის ლამპიონების ნათება ძალიან მომწონს. მომწონს თბილის როგორ ხლეჩს მდინარე მტკვარი, რომელიც ვეღარ მიათრევს ამდენ გვამს. მხიბლავს თბილისის ბორცვები და კლდეზე გაშენებული სახლები, რომლებიც არ უშინდებიან არცერთ სტიქიურ მოვლენას. თითქოს უფსკრულის ნაპირას იყვნენ გაშენებულები. კიდევ მტკვრის მოაჯირები მომწონს, რომლებიც გამუდმებით სუიციდის მშვენიერებაზე მღერიან. იქვე, ბებერ ხეებს ადამიანებად ავღვიქვამ, რომლებმაც გადაწყვიტეს მარად მდინარეს გაჰყოლოდნენ. მხატვარი რომ ვიყო, არაფერს დავხატავდი გარდა ჩემი ქალაქის და ბერიკაცისა, რომელსაც სახეს ყველაზე ბნელი ფერებით დავუჩრდილავდი. ყველაზე მეტად ტყეებსა და ჩემს ქალაქს ერწყტმის მწუხარე მთვარის ნათება. სკვერში ჩამომჯდარი ადამიანების ლანდი იყინება და მათ ღამით ვხედავ. ყველაზე მეტად თბილისის ზედაპირი კი არა, მათხოვრებით გამოტენილი მიწისქვეშეთი მხიბლავს. კარგად მახსოვს, ყველაზე ბედნიერი სწორედ მანდ ვიყავი. მაშინ აღდგომა იყო. მეტრო ოცდაოთხიი საათი მუშაობდა, მე კი უსაქმურს მეტი არაფერი მინდოდა. მატარებელში მხოლოდ მე ვიჯექი. რაღაც უცნაური გრძნობა დამეუფლა. მაინც რა ჯანდაბამ შემაყვარა ეს დაწყევლილი მარტოობა?
ქალაქის ცენტრი მხოლოდ იმიტომ მომწონს, რომ იმ ქაოსში ყველაზე უკეთ შევიგრძნობ მარტოობას. მაკდონალდსები, ბარები, რესტორნები, კლუბები, მე ამ დაწესებულებს თვალს ვავლებ და ვამაყობ იმით, რომ იქ არასდროს შევდივარ, სადაც ჰამბურგერის ჭამა ეამაყებათ, სადაც უცნობ კოკტეილს ისე სვამენ, თითქოს მის გარეშე სიცოცხლე გაუჭირდებაო, სადაც ისე თვრებიან, საბრალოებს მხოლოდ ცეკვისა და ჩხუბის თავი აქვთ, სადაც იმისთვის შედიან, იმისთვის ცეკვავენ, რომ უფასო სექსით ისიამოვნონ. ( მეტწილად სექსი ტუალეტში აქვთ, ან არ არსად. ) ქალაქის ცენტრი ხომ წყვილების შეხვედრის ადგილია. მერე აუყვებიან ხოლმე მთა წმინდისაკენ გზას და ელოდებიან კოცნის ინიციატივას, მხატვრები არ ხატავენ ქალაქს, სადაც ყოველივე ეს ერწყმის ერთმანეთს ხელოვნნების თვალსაზრისით.
– მეტს ვეღაც წაგიყვან!– უხერხულად მეკითხება – აქ ახლო მახლო სად გაგიჩერო? – ისევ ხმა დაბლა ვპასუხობ:
– სადაც მოგესურვება. – მანქანას იქვე, სადღაც ყრუ ადგილზე მიჩერებს და გადმოვდივარ. სითბოს შეჩვეული სიცივე უფრო უსიამოვნოდ მეჩვენება. შემოდგომის ქარს, ზამთრის სუსხი დაჰკრავს. სწრაფი ნაბიჯებით სიარულს ვიწყებ, რომ ცოტა გავხურდე. დილაა, მაგრამ მზეს არ სურს გამოჩენა. ახლად გამოღვიძებული ხალხი სამსახურებში მიდიან. მეეზოვეებით ივსება ქუჩები და ნაგავი შედარებით იკლებს. მაწანწალები ასრულებენ ნაგავში ქექვას და პლასტმასის ბოთლების შეგროვებას.
შენობებს ვათვალიერებ და კედლებზე დაწერილ წარწერებს. უცხო ადამიანების კომფორტულ სახლებში ვიჭყიტები და იქ ყოფნას ვნატრობ. სანამ მზე ამოვა ვცდილობ გავიქცე. არ ვიცი ქალაქის რომელ ნაწილში ვარ. ჩემი უკანასკნელი ათი ლარი ტაქსის მძღოლს მივეცი, რაზე ფიქრიც მარწმუნებს ჩემს იდიოტიზმში. ვუყურებ თბილ სახლებს და კანკალი მიტანს. შემოდგომის ქარი დაუნდობლად მაციებს. ახლა დილის ექვსის წუთებია, ანუ მკვდარი ვარ თქვენს საუფლოში.