-დღეს შევხვდი, ბევრი ვილაპარაკეთ.
-მერე? რა გითხრა?
-რავი, ბევრ რამეზე ვისაუბრეთ.
-მომიყევი...

-არ შეცვლილხარ,ისევ ისეთი ხარ...
-ხოო...შენ შეცვლილხარ.
-ხო?
-ხო.
-უკეთესობისკენ?
-ხო, რავი.
-მაინც?
-დიდი ხანია არ მინახიხარ, შეიძლება არც შეცვლილხარ ან შეიცვალე, არ ვიცი...
-ხოო...შენ რას შვები?
-რაზე?
-საერთოდ.
-ახალი არაფერია.
-გახსოვს... - დამთავრება არ ვაცადე.
-კიი... ყველაფერი ზედმეტად კარგად მახსოვს...
-ჰოო.... - ისევ დუმს, როგორც მაშინ.
-არა... არ შეცვლილხარ!
-იცი?! უნდა დაგელაპარაკო.
-ისედაც ვლაპარაკობთ.
-მაშინ იცი,უბრალოდ...
-ხო ვიცი, უბრალოდ ადექი და წახვედი.
-შენ კი არასდროს დაინტერესებულხარ.
-კითხვას აზრი არ ჰქონდა...
-რატომ?
-რამე რო ყოფილიყო,არ ადგებოდი და უთქმელად არ წაცვიდოდი
-შეგიძლია ცოტახანი გაჩუმდე და ერთხელ მაინც მომისმინო?!
-შენც არასდროს მისმენდი.
-იმედია არ ცდილობ რომ დამემსგავსო
-ხოო აბა...ეგღა მაკლია...
-... - ისევ დუმს,ამას ვეღარ ვიტან
-საკმარისია! შენი სიჩუმე/დუმილი ძალიან ხმაურობს,შემაწუხა.არასდროს ამბობ იმას რასაც ფიქრობ,უბრალოდ დგები და მიდიხარ...აუტანელია,ყელში ხარ!
-მომნატრებიხარ!
-… -გავიღიმე,თან თვალები დამისველდა,მინდოდა ჩავხუტებოდი,მეთქვა მეც მომენატრე და დღემდე მიყვარხარ- მეთქი,მაგრამ...ავდექი და წამოვედი...ისე , როგორც მან გააკეთა. ასე უბრალოდ,ავდექი და წამოვედი...

-ეს არ უნდა გაგეკეთებინა... - მსაყვედურობდა გვანცა.
-ხო შეიძლება.
ამ დროს უცხო ნომერი რეკავს:
-გისმენთ რომელი ხართ?
-ნიკა ვარ
-ახლა არ მცალია...
-მოიცა,ორი წამით გამოიხედე ფანჯრიდან...გთხოვ
-ვინაა? -იქიდან გვანცა არ მასვენებს
-მერე გეტყვი,მოიცა...
ფანჯრიდან გავიხედე და...