ზღვა..
პატარა სახლი დიდი აივნით და მე..
ღია ფერის ფარდები..
ოთახი არეული ფურცლებით..
უამრავი ფიქრი და მარტოობა..
თითქოს არაფერი..
ხელში ყავა და ალბათ სიგარეტიც..
წვიმა..
უადამიანობა..
სულის შეხუთვა და ცრემლები..
კარზე კაკუნი..
კარის იქით ან შენ..
ან სიმარტოვე..
თითქოს ყველაფერი ლაგდება
არჩევანის საშუალება მაქვს მაგრამ ვხვდები რომ კარის კაღების მეშინია.. მეშინია შენი გაქრობის და სულიერი ტკივილის რომელსაც ალბათ საუკუნეები ვერ მოაშუშებს..
დროო..
ის არაფერს კურნავს უბრალოდ იარებს მაჩვევს და ღიმილს მაიძულებს..
მე განხსვავებული სამყარო და მდიდარი ფანტაზია მაქვს ამიტომ მეშინია ჩემი ილუზიის ნაწილი არ იყო..
შევიშალე..
ვცადე ემოციები გამეთიშა.. გადავამეტე...
ჩემს სამყაროში ყველა მარტოა..
ყველა ზღვასთან ასრულებს ცხოვრებას..
ჩემი მომავალი სხვანაირია..
ხელს მიშლიან ადამიანები...
ვეღარ ვწერ..
ჩახუტებისას ხელები მიკანკალებს და სუნთქვა მიჭირს..
საკუთარ თავს გავებუტე..
ამ სამყაროში მხოლოდ მე და მუსიკა დავრჩით..
ისიც დამანებებს თავს როცა ნოემბერი მოვა..
თენდება..
სიგარეტის კვამლში გახვეული ოთახი და
ჩემი მუსიკის ჰარმონიული ნოტები ერთმანეთში ირევა..
ფერები აღარ ჩანს დედამიწაზე...
კარზე კაკუნი არ წყდება..
კარს ვაღებ და..
სიმარტოვე შემოდის..
ჩემში ბატონდება..
სხეულს იპყრობს და იღიმის..
აი აქ სამყარო ჩერდება
დედამიწა ბრუნვას წყვეტს და აივნიდან ვეშვები..
მესმის განწირული კივილი და მიწამდე მხოლოდ ჩემი ირონიული ღიმილი აღწევს..
უკვე თავისუფალი ვარ..
ფრენა შემიძლია..
მიწაზე არ დავენარცხე
ღრუბლებისკენ მივიწევ..
მთელმა ცხოვრებამ თვალწინ გამირბინა..
განა რა იყო ერთი დიდი თამაში..
ნიღაბი მაშინ მოვიძრე როცა გადმოვხტი..
გარდავიცვალე..

......

გათენებულა..
გადასხმულმა ყავამ ფეხი დამიწვა..
ოთახში უცნაური სუნია
და ირონიული სიცილი მესმის..
კარზე ისევ კაკუნია..

....

მეშინია...
კარი თავისით გაიღო და...

.....

გამოგიგონე...