იყო ერთი ბიჭი
დაბადებისთანავე მიატოვეს... ასე უთხრეს ვერ იცოცხლებსო, მაგრამ გადარჩა.
მშობლებმა მის წაყვანაზე მაინც უარი განაცხადეს, სახლში ჯანმრთელებისთვის წესიერად ვერ მოგვივლიაო და ინვალიდი ბავშვი რად გვინდა, მაგას რა მოუვლისო ....
... ძალიან უყვარდა ბურთი, თუმცა ვერც თამაშობდა, ხშირად უწევდა სხვების შეწუხება ბურთი მომაწოდეთო...
განიცდიდა, მაგრამ არც კი იმჩნევდა
ერთხელ საჩუქრები ვუყიდე. გზაში უკვე წარმოდგენილიც კი მქონდა მისი გახარებული თვალები, მაგრამ სიხარულის ნაცვლად გაკვირვება დავინახე... ტკბილეულს არ მართმევდა არ მიყვარსო, პატარა თოკით მოსაზიდი ბურთი კი მართლაც ძალიან გაუხარდა. ახლა აღარ დასჭირდებოდა ვინმეს დაძახება ბურთი გადამივარდა დამეხმარეთო.
იმ დღეს მთელი ბავშვები შემოეხვია, ყველას აინტერესებდა პატარა თოკიანი ბურთი.
ძალიან გამხიარულდა, ყველას ათხოვა, რაც მაშინ ილაპარაკა ამდენი სიტყვა ერთად მისი პატარა ცხოვრების მანძილზე არასდროს უთქვამს.
იჯდა ხოლმე ჩაფიქრებული თავის პატარა ეტლში, თავი ოდნავ დახრილი ჰქონდა თითქოს სიმძიმისგამოო, მაგრამ ამ დროს ფიქრობდა, არვიცი რას, მის გამომეტყველებაზე ჩანდა, იმ წუთებში სადღაც შორს იყო, შორს თავისი ეტლიდან ძალიან შორს...
ერთ დღესაც ჩვეულებისამებრ თავჩაქინდრული დავინახე
მერე თავი ასწია
სადღაც უსასრულობას უყურა
და მითხრა:
,,მე რომ მშობლები მყოლოდა, ისინი ხომ მინახულებდნენ, მომიტანდნენ ბევრ კამფეტებს, მართალია მე ტკბილეული არ მიყვარს, მაგრამ ხომ გამიხარდებოდაო’’...
... პატარა შვიდიოდე წლის ბიჭმა, რომელსაც ჯერ ერთი წიგნიც არ ჰქონდა წაკითხული, სიხარულის საიდუმლო ამოხსნა... რა უბრალოდ და მარტივად ასახა ცხოვრების არსი...
ჩვენ კი, ზრდასრულნი არცთუ ისე ხშირად ვცდილობთ ერთმანეთისათვის ამ მცირეოდენი სიხარულის მინიჭებას, რომელმაც შეიძლება დიდი ბედნიერება გაჩუქოს ...
ღმერთმა ნათელში ამყოფოს მისი სული
ალბათ იყო მონათლული
არ ვიცი...
Lех 2013 წლის 27 ივლისი