ბედნიერი ვარ, ყველაფერს ვგეგმავ მიხარია რომ მალე დედა გავხდები ეს ისეთი საოცარი შეგრძნება როცა გებულობ, რომ შენში მეორე გული ყალიბდება. ყველაფერი დავგეგმე მიხარია სახელებიც კი მოვიფიქრე ვწევარ და ვფიქრობ გოგო თუ ბიჭი ნეტა რომელი იქნება უცებ აზრზე მოვდივარ და ვხვდები რომ არ აქვს მნიშვნელობა რომელი იქნება, ფიქრი ტკივილმა შემაწყვეტინა მტკივა უზომოდ მტკივა ვერ ვხვდები რა ხდება ეს ტკივილი საშინელება ვხვდები მაგრამ არ მინდა ამის გააზრება რატომ რისთვის ნუთუ ეს იყო მხოლოდ ბედნიერება რამოდენიმე დღე.
დილით ვიღვიძებ და ყველაფერს უკთ ვიაზრებ. თითქოს რაღაც ნაწილი ამომაცალეს თითქოს გულს პატარა ნაფლეტი აკლია რომელიც პატარამ წაიგო ვფიქრობ რატომ ეს უკვე გამოვცადე ეს უდიდესი ტკივილია ვტირი მივტირი პატარა ნაყოფს რომელიც ჯერ მომწიფებულიც არ იყო მაგრა ძალიან მიყვარდა და ველოდებოდი, რა დავაშავე? ღმერთო რატომ მაბედნიერებ თუ ეს ბედნიერება მალევე უნდა წამართვა გული მტკივა როცა ვხედავ ჩემს საყვარელ ადამიანს როგორ ტკივა მას ხომ ისე უხაროდა ყველფერს ვგეგმათ მაგრამ ბოლოს ეს გეგმები უბრალოდ ქრება და გიტოვრბს ტკივილს ორმაგად განვიცდი და მტკივა როცა მას ვუყურებ არ იმჩნევს მაგრამ ვგრძნობ მასაც როგორ ტკივა გული, ამდენი ცდა იმისთვის რომ ბედნიერები ვიყოთ გვინდა ვიგაც გვაბედნიერებდეს, მხოლოდ ის მინდა რომ მას სახლში მოსვლა უხაროდეს არა მარტო ჩემს გამო არამდედ პატარას გამო. სამსახურიდან მოსულს თავის პატარას ჩაეხუტება და დაავიწყებს თუ რა ხდება გარეთ კარს მიღმა.
მინდა ეს ბენიერება გამოვცადო ეს სიხარული მინდა სახლში ორი მამაკაცი მყავდეს რომლებიც თავს განსაკუთრებულად მაგრძნობინენებ. ერთი დედას დამიძახებს მეორე კი მეუგლეს, ბევრს არ ვითხოვ.