,,ბართან ვიჯექი, ვფიქრობდი ყველაზე და ყვლაფერზე გარდა ჩემი თავისა. გავხედე ადგილს სადაც ყველა ერთად ისხდნენ და იცინოდნენ. ამდენი წლის შემდეგ ისეთივე ბენიერები იყვნენ. მაშინ ვიღაც მომიჯდა, სიმართლე გითხრათ ვერ გავარჩია მისი სახე მხოლოდ ზღვისფერ თვალებს შევხედე ისიც წამიერად. გამიღიმა და თავი გაატრიალა. მე ისევ განვაგრძე მეგობრების ყურება. ისევ ფიქრებში გავიფანტე, როცა ვიღაცის გამაყრუებელი კივილი გავიგე. მივიხედე და ორი ადამიანი მიწას ჩახუტებოდა მე კი რაღაც მწარე ვიგრძენი. ფეხზე ხელი მოვისვი და წითლად შეფერილ ხელს დავაკვირდი თვალები ავატრიალე კაშნე მოვიჭირე და მათკენ დავიძარი. პულსი გავუსინჯე ორივეს ერთს საერთოდ არ ჰქონდა მეორეს კი გული სუსტად ფეთქავდა. ნელა გადმოვატრიალე და ფეხიდან კაშნე მოვიხსენი რაც შეიძლებოდა სუფთა ადგილი მოვახიე მარგრამ მის განიერ გულ-მკერდს არ ეყოფოდა. კაბაზე დავიხედ მართალია ძალიან მიყვარდა ეს კაბა, მაგრამ ახლა ვიღაცის სიცოცხლე მერჩივნა. მოვახიე კაბას ბოლო და არყით ხელში ვახვევდი ჭრილობას. დავამთავრე და ამოვიხვნეშე. ეს იყო შემთხვევა როდესაც გადავწყვითე ქირურგი გავმხარიყავი. ბიჭი გადარჩა. ჩემდა საბედნიეროდ მალევე გადავიტანე საბუთები და საკმაო წარმატებასაც მივაღწიე. ახლა ცნობილი ქირურგი მაკრინე ახალაია ვიყავი. შემთხვევის შემდეგ 4 წელი გავიდა და ისევ ისე ვზივარ ბართან. გვერდით ვიღაც მიჯდება თავს ვატრიალებ და ისევ ის ზღვისფერი თვალები. მეცინება და ის კითხვას მოულოდნელად სვამს
-რატომ ღელავ ყოველთვის სხვაზე?!-და შემომანათა მომლოდინე თვალებით.თავი ჩავხარე და ჭიქას დავაშტერდი ალბათ ისიც მიხვდა რომ უნდა დამლოდებოდა უცებ ავწიე თავი და ჩემდა უნებურად წარმოვთქვი-ალბათ იმიტომ,რომ დღეს შენ აქ მენახე და დამლაპარაკებოდი-სახე წაეშალა მერე გაეცინა-ნამდვილი ანგელოზი ხარ.-მითხრა და ადგა ისევ ის სცევა განმეორდა ისევ ისე ერთი განსხვავებით. მე ვიდექი და ვუყურებდი უკვე გვამს მაშინ კი საბოლოოდ გადავწყვიტე,რონ ექსპერტ-კრიმინალისტი გავმხდარიყავი. ეს იყო დღე როდესაც ვირწმუნე,რონ გვამებთან უფრო შემეძლო ურთიერთობა ვიდრე ცოცხლებთან. მაშინ გავიგე გეგას ცხოვრებაზე. გავიგე როგორ მოიტეხა ხელი ცხენიდან გადმოვარდნისას, როგორ იტკინა მუხლი ფეხბურთის დრო და კიდევ ათასი რამ რაც შემდგომ ჩემს წიგნში ჩაიწერა." ჟურნალისტმა გადმომხედა და კითხვა დამისვა, რომელსაც არ ველოდი- მამაჩემმა შთაგაგონათ?-გულმა ლამის შეწყვიტა ფეთქვა.გოგონას გვარი ვკითხე და მიპასუხა ელბაქიძე ვარო. გამიღიმა მანაც ისევე გამიღიმა,როგორც გეგამ იცოდა-თქვენ მამამ შთაგაგონათ, თქვენ კი მე დღეიდან ჟურნალისტიკის ფაკულზეტზე გადავალ. დამემშვიდობა მაგრამ კარიდან მობრუნდა-თქვენ მაჩუქეთ მამაზე მოგონებები, თქვენ მამა წიგნით გამაცანით მადლობთ ქალბატონო მაკრინე მადლობა ძალიან დიდი ვალში არ დაგრჩებით და აუცილებლად გავაკეთე იმას რაც თქვენ ძალიან გაგახარებთ.-წავიდა და აღარ დაბრუნებულა. 50 წლის ქალი ვიჯექი და ისევ ვფიქრობდი. გავიდა საკმაო დრო გავხდი მოსაწყენი მოხუცი ან მე მეგონა ასე. სავარძელში ვიჯექი და ვისკის ჭიქას დავყურებდი, როცა კარზე კაკუნი გაისმა. ავდექი და კარი გამოვაღე პატარა ყუთი იდო და ზედ ეწერა-შთამაგონებელს-გამიხარდა ძალიან გამიხარდა სასწრაფოდ გავხსენი და წერილს დავაშტერდი-,,მე დაგპირდით, რომ ვალდი არ დაგრჩებოდით. ჟურნალისტი გავხდი ახლა კი საფრანგეთში ცნობილი მწერალი ვარ. მადლობ კიდევ ერთხელ მაკრინრ იმრდია მოგეწონება"-ეს იყო და წიგნი. წიგნს შთაგონება ერქვა. მასში კი ჩემი და გიგის ქალიშვილის ლუნას ცხოვრება იყო აღბეჭდილი ეს ყველაფერი რაც მ გადამხდა ნამდვიკად ღირდა ამსთვის.

ანა სტეფნაძე
6.03.17
თბილისი