ხანდახან ყვირილი მინდება. მინდა უბრალოდ დავიკარგო უკაცრიელ ადგილას, შევწყვიტო ფიქრი, დავივიწყო ყველა და ყველაფერი. მოვშორდე იმ ადგილს, სადაც მნიშვნელობას კარგავს სხვისი აზრი, ემოციები... დაუფიქრებლად ისვრიან მწარე სიტყვებს, ფრაზებს, რომლებიც ტყვიასავით ხვდებიან გულის სიღრმეში. ჭრილობიდან განუწყვეტლივ ჟონავს წითელი სითხე, სევდითა და იმედგაცრუებით გაჟღენთილი. უიმედოდ ღვრის ცრემლებს დაჭრილი და ყვირილით ანთხევს თავის უსაზღვრო ტკივილს. ღრიალებს რაღაც გაურკვეველი ხმა, უნდა რომ ამოხეთქოს, ლავასავით ამოაფრქვიოს თავისი სათქმელი. მნიშვნელობას კარგავს საუკუნის შემდეგ მოხდილი ბოდიშიც, რადგან რა დროც არ უნდა გავიდეს, მაინც რჩებიან შრამები გულში...

ხანდახან ყვირილი მინდება. უბრალოდ მინდა ყველასგან მოშორებით დავიკარგო, ყველას გონებიდან ამოიშალოს ჩემი სახელი. მხოლოდ მაშინ მოვუსმენ მშვიდად იმ წვიმის ხმას, შეუპოვრად რომ ეხეთქმება მინას. ყოველ საღამოს დავტკბები ჭექა-ქუხილით, რომელიც ტეხილი ხაზებით გაანათებს ცას, ჩემს ნაცვლად გაჰკვეთს ჰაერს თავისი ღრიალით. ჩავეფლობი მინდვრის სიმწვანეში და ცხოვრებაში პირველად ვიხილავ ვარსკვლავებიოთ მოჭედილ ცას, რომლის დანახვაშიც ხელს არ შემიშლის ადამინის მიერ შექმნილი მახინჯი შენობები.

მინდა ვიყვირო, მინდა გულიდან ამოიშალოს იმედგაცრუება, სხვისი სიტყვით მოყენებული ჭრილობა... მინდა ვიყვირო, მინდა გონებიდან ამოიშალოს ყველა წყენა, ადამიანთა სახე... მინდა ვიყვირო, მინდა მოვშორდე იმ ადგილებს, სადაც მიწა ეყრება ადამიანობას, არ უღრმავდებიან სხვის ემოციებს და ეგოიზმის კოშკები იდგმება მხოლოდ...