ვერ გაუძლოო იტყვიან..
ადგებიან..
თავში დაიშენენ ხელებს..
გულთან მიიჭერენ თითებს..
ტვინში მოწოლილ სისხლს შეაჩერებენ..
თოვლზე ნაკვალევს დაელოდებიან..
მოჩვენებებს დაიჯერებენ..
ჩემს ნაწერებს დაიჩემებენ..
ეცდებიან ხუთი უშაქრო ყავის დალევას..
წვიმის დროს
თხლად ჩაცმულები ივლიან..
შეგნებულად თუ უნებლიედ მომბაძავენ ოდესღაც..
შეეშინდებათ ზღვის..
იოცნებებენ ფიჭვის სუნით გაჟღენთილ ხის სახლზე მთაში..
ან
დიდ აივანზე ზღვის ხედით..
დაჯდებიან ჩემი კაფის კუთხეში
მარტოსულები..
გადმოიღებენ დამტვერილი თაროდან გაცრეცილ "ნოემბრისეულს" ".. ჩემს წიგნს სხვისი ავტორობით..
წვიმის, ყვითელი ფოთლების,
ფორთოხლისა და შენი არომატით შეზავებულს..
დალევენ ორ ჭიქა წითელ ღვინოს..
ალბათ ოდესმე იგრძნობენ წვიმას ჩემსავით..
მერე ნელ-ნელა დავავიწყდები ყველას..
ან მარტო კაფე გაახსენებს ხალხს ოდესღაც მიტოვებულ "მწერალს" ...
ოდესღაც ვიღაც ჩემს ჩანაწერებს წაიკითხავს..
გაეღიმება
ან
აეტირება კიდეც..

.....

როცა ერთ დღესაც გაიღვიძებენ და ჩემს ლანდსაც ვეღარ იპოვიან..
იყვირებენ ვერ გაუძლოო..
აივნიდანაც გაფრინდებიან..
ჩემს ღიმილს აკანკალებულ თითებს გადაატარებენ..
ჩემს გიტარას დაამტვრევენ..
დავაკლდები..
იტირებენ..
დამკარგავენ
და
მაშინაც კი ვერ მიხვდებიან..
რომ მე ვუძლებდი..
ეს.. თვითონ ვერ გამაძლებინეს..