ყურთსასმენებს ვირგებ და მეტროში შევდივარ.ყოველთვის მიყვარდა ესკალატორზე მეორე მხარეს ყურება. რაღაც გარდამავალი წამი სულ იყო ხოლმე მაშინ. ის წამი, ვიღაცის მზერას რომ შენიშნავ, მაგრამ ხშირად ან მე არ მივყოლივარ იმ მზერას ბოლომდე,ან ის... მერე მოდიოდა შემდეგი დღე, ისევ თავიდან ვდგებოდი ესკალატორზე და ისევ მეორე მხარეს მყოფი ადამიანების თვალიერებაში სრულდებოდა კიბეები.
ახლაც ასე ვდგავარ, ახლაც ასე ვიყურები მეორე მხარეს, მაგრამ, არც გარდამავალ წამს ვაწყდები და არც რაიმე მზერას. ყურთსასმენებიდან კი საყვარელი ჰანგები მაინც მოისმის. ჩემთვის ვფიქრობ, ყველაფერს ვწვდები ფიქრებით, თითოეული განვლილი წამი მახსენდება, მეღიმება და მეტროშიც ასე გაღიმებული შევდივარ.ნუ მიეყრდნობითო,მაფრთხილებს კარები, მაგრამ მაინც, როგორც ყოველთვის ჩემს ადგილს ვიკავებ და მინას თავს ვადებ. მერე ისევ ჩვეული ვითარება,ხალხის თვალიერება და ჩნდება კიდეც სასიამოვნო სილუეტი. მოპირდაპირე მხარეს, ჩემსავით კარებს ეყრდნობა, ჩემსავით ყურთსასმენები უკეთია.ისიც მათვალიერებს, მიღიმის და ალბათ ჩემს გაკვირვებულ სახესაც ამჩნევს. რაღა თქმა უნდა, ბევრჯერ შემინიშნავს ადამიანების მზერა, მაგრამ ასეთ კონტაქტში, უხმო, მაგრამ მაინც მეტყველ კონტაქტში ჯერ არავინ შემოსულა. ისმის ქალის ხმაც, შემდეგ სადგურებს რომ აცხადებს, მაგრამ მე ისევ არაფერი მესმის, ერთი განსხვავებით, ახლა უკვე მუსიკის ჰანგები კი არ მიშლის ხელს მოსმენაში, ეს ჩემი მზერის ობიექტი მიტაცებს ბოლომდე.სულ მალე უცხო სილუეტი უკვე გვერდით მიდგას, ისევ ისე მიყურებს, ისევ ისე მიღიმის, ეს მზერა კი ბოლომდე მომყვება და უკვე ეს არის ყველაზე კარგი გარდამავალი წამი. ვიღიმი და ამასაც ამჩნევს...და ახლა უკვე ზუსტად ვიცი, რომ არაა ეს ჩვეულებრივი დღე..
-ნუ მიეყრდნობითო!
-იგივეს თქმა შემიძლია.
-ხოდა გამარჯობა!
-ხოდა გაგიმარჯოს!
...