ველური, შავტუხა ქალი
იტალიაში წაგიყვან მეთქი და უცებ ასწევდა ხოლმე თავს, იდაყვებს ეყრდნობოდა და ისეთ სიცილს დამაყრიდა, მთელს სოფელს ესმოდა მისი ხმა. მერე გაიღიმებდა, ხელებს თავქვეშ ამოიდებდა და თვალებდახუჭული ოცნებას იწყებდა იტალიაზე. ჩურჩულებდა და ამბობდა, რომ რომი მისი ქალაქი იყო და მაინც, ფლორენციაში უნდა გვეცხოვრა. საუბრობდა ძალიან, ძალიან ბევრს და ხშირად ამბობდა, იტალია მეძახისო. მე ხომ ვიცოდი, რასაც ამბობდა-ყველაფერი მხოლოდ წაკითხული ჰქონდა და მაინც ისე საუბრობდა, თითქოს მართლა იტალია იყო თავისი სამშობლო. ეს ერთხელ რომ ვუთხარი, ეწყინა, ნიკაპი აუკანკალდა და ტირილი დაიწყო, დამცინიო. რომ შემირიგდა, ხელახლა დავპირდი, აუცილებლად ვიცხოვრებთ ფლორენციაში და არც რომს ვაწყენინებთ, შევუვლით ხოლმე მეთქი და ისევ სიცილი აუტყდა, სულ მატყუარა მეძახა და ნიკაპზე ისე მიკბინა, ახლაც ვგრძნობ ტკივილს. ხანდახან ვეუბნებოდი, იტალიელები ცივები არიან და შეიძლება არ მოეწონო მეთქი, მაშინვე ბრაზდებოდა, შენ რა იცი, ვინ როგორია, ბევრს ნუ ლაპარაკობო და მერე მთელი საათი იმას წუწუნებდა, როგორ მიყვარდა ბევრი საუბარი და რამდენს ვსაუბრობდი მთელი დღის განმავლობაში. მე მეცინებოდა. მეცინებოდა მაშინაც, დიდ, ფრიალა კაბებს რომ ჩაიცვამდა, რომლებიც მე თუ მკითხავთ, საერთოდ არ უხდებოდა მის გამხდარ, გველივით მოქნილ სხეულს და ბევრს დარბოდა მინდორში. ხელს კაბის კალთას მოკიდებდა, ცალ ხელს გაშლიდა ხოლმე და უშნო კაბებით და გაშლილი თმებით ნამდვილად ჰგავდა ჩემს პირად ღმერთს. ჩემი აზრით, ღმერთი იყო, როცა უბრალო საგნებს მნიშვნელობას ანიჭებდა და მდინარის წყალში ისე ბანაობდა, თითქოს იტალიის ხუთვარსკვლავიან სასტუმროში იწვა და ნებივრობდა. ხშირად იტყოდა ხოლმე, რომ რომში უამრავ ადამიანს იცნობდა და მე ხშირად მეცინებოდა ამაზე. გულში თორემ, ხმამაღლა ვეღარ ვბედავდი, მერე ისეთი გაბრაზება იცოდა, შეეძლო საერთოდ არ დაგლაპარაკებოდა ერთი კვირა და თუ სადმე შეხვდებოდი, გვერდს ისე აგივლიდა, ზედ არ შემოგხედავდა და გამარჯობას არ გეტყოდა. საოცარი ქალი იყო. ისეთი თვალები ჰქონდა, ჩახედავდი თუ არა, მთელს სამყაროს დაინახავდი და საერთოდ არ ამაყობდა ამით თვითონ. ხშირად ბუზღუნებდა რომ ადამიანებს თვალების გამო მოსწონდათ და იმუქრებოდა, უნდა ამოვითხარო ეს თვალები და ვნახოთ მერე ზედ ვინ შემომხედავსო. თითქოს ამით ჩვენ გვაშინებდა, თორემ თვითონ საერთოდ არ ანაღვლებდა თავისი არც გარეგნობა, არც ხასიათები. ასეთი ვარ და მორჩაო, იყვირებდა ერთს და აბა გაგებედა და გეთქვა რამე, აუცილებლად გესვროდა თავში რაღაცას. მე სკამი მესროლა ერთხელ და ერთი სანტიმეტრითაც არ აუცილებია, პირდაპირ შუბლში დამარჭო. მერედა, ისე შემომხედა, თითქოს მე თვითონ ვესროლე სკამი ჩემს თავს, გაიბუტა და ოთახიდან გავარდა. ხანდახან ისეთი ველური იყო, ვერავინ და ვერაფერი აჩერებდა. დაჯდებოდა ხის მოაჯირებზე, რომელიც შეიძლებოდა ნებისმიერ წამს ჩამტყდარიყო, დაიწყებდა ფრჩხილების კვნეტას და როცა თითებს ბოლომდე დაიმახინჯებდა, ჩამოხტებოდა და სირბილით მოივლიდა მთელს ეზოს. იქამდე დარბოდა, სანამ არ დაეცემოდა და ერთი ასეთი დაცემის დროს ცხვირიც გაიტეხა. ბევრი არ უდარდია, ბევრი კი არა, საერთოდ არ უდარდია და თავი დამანებეთ, ჩემი ცხვირია, მინდა გავტეხავ, მინდა მოვიჭრიო, შემოგვიღრენდა ერთს, მერე მე შემომხედავდა, თვალებში ჩამაშტერდებოდა და უცებ უჩვეულოდ ნაღვლიანდებოდა ხოლმე. იცოდა ხოლმე ასე. ერთხელ ისიც კი მითხრა, ვღელავ შენს გამოო, თავს ხომ მიხედავო? მე შევშფოთდი, მიდიხარ მეთქი სადმე? -იტალია მეძახის, ბიჭო, იტალია, არ გახსოვს? გამიწყრებოდა უცებ და სახეში ისეთ სილას მარტყამდა, მთელი დღე რომ მეწვოდა ლოყა. ისე კი, ძალიან თბილი და საყვარელი იყო, როცა სევდიანი იყო. უცებ უწყლიანდებოდა თვალები, უმიზეზოდ, და თავს ჩახრიდა. მერე ვინც გინდა მისულიყო, ხმას არავის გასცემდა, არავის შეხედავდა, მხოლოდ მე მეხუტებოდა და ტიროდა, აქ არ უნდა ვიყოო. გვეგონა, სოფელს თაკილობდა, მაგრამ მაშინვე უარყოფდა-აქაურობა იტალიას არაფრით ჩამოუვარდება, რას მეუბნებითო. ჩვენც გავუცინებდით, თითქოს ან ჩვენ, ან თვითონ დიდად იცოდა, იტალია როგორი იყო და იმ თემას აღარ გავხსინიდით. საერთოდ ყველას ძალიან გვიყვარდა ის, უეცრად გამოჩენილი, შავტუხა, ველური და ლამაზი ქალი, რომელსაც კრინტიც არ დაუძრავს, საიდან მოვიდა ან ვისთან მოვიდა. წასასვლელიც კი არსად ჰქონდა და კაცმა რომ კითხოს, არც მოსასვლელი, მაგრამ ხომ მოვიდა? ალბათ იმის იმედი მქონდა, ვინმე შემიფარებდითო, სიყვარულით სავსე ხმით გვეუბნებოდა, და მართალიც იყო. ღამეს ხან სად ათევდა, ხან სად, მაგრამ ვალში მაინც არავის რჩებოდა. ყველაფრის კეთება შეეძლო, ყველაფერში გვეხმარებოდა და არავის არაფერზე აწყენინებდა. ერთი იყო, ცოტა მრისხანე ბუნება ჰქონდა, თორემ მაგისთანა კეთილი ქალი ჩვენ სოფელში ჯერ არავინ გვყოლია. თმები არასდროს შეუკრავს, წელამდე სწვდებოდა უკვე, და ისე უყვარდა ეს თავისი თმები, იმაზე მეტად მემგონია, არც მე ვუყვარდი. ისე კი მეუბნებოდა ხოლმე, მიყვარხარო. ისეთი თვალებით და ისეთი ხმით, მჯეროდა მეც, რა უნდა მექნა, მაგისთანა ქალები არ იტყუებოდნენ. ბებია დამიჯენდა და მეტყოდა, ვხედავ როგორც გიყურებს, მასე არავის უყურებს ამ სოფელში და გული არ ატკინო, ანგელოზია შვილო, ანგელოზიო. ერთხელ ეგ რომ ვუთხარი, მუშტები დამარტყა და მიყვიროდა, ანგელოზი კი არა, ეშმაკი ვარ მე, მახინჯი და ბოროტი ეშმაკიო, და მე ხმას არ ვიღებდი, რა უნდა მეთქვა. თვითონ უკეთ იცოდა, ვინ იყო, მაგრამ კაცმა რომ თქვას, ნეტა ყველა ისეთი ეშმაკები ვიყოთ, როგორიც ის. ჭამით ბევრს არც ჭამდა. აიღებდა ერთ ვაშლს, უთუოდ მწვანეს ოღონდ, და მთელი დღე ხელში ის ეჭირა, იმას ჭამდა. მერე ამბობდა, არ მშია, დღეს ვაშლი ვჭამეო და ერთხელ ერთმა გოგომ სიცილით კითხა, იტალიაშიც ასე აკეთებდიო? აიღო და იმხელა ქვა ესროლა, სულ კივილით და ტირილით გაიქცა ის გოგო. ქვა არ მოხვედრია, არადა მე ხომ მაინც ვიცოდი, მიზანი ისეთი ჰქონდა, არასდროს აცილებდა. მერე დაჯდა და მაგაზეც ბევრი იტირა. მე ვამშვიდებდი, ვისი საქმეა, ვაშლს შეჭამ თუ არა მეთქი და ის ჩემს მკერდზე ტიროდა, აქ არ უნდა ვიყო, აქ არ მინდაო. ვიცოდი, განა არ ვიცოდი? არ იყო სოფლელი გოგო. ვერ ვეკითხებოდი, არ მეტყოდა მაინც და მთელი სოფელი ასე დაინტერესებული ვიყავით, ვინ იყო და საიდან მოვიდა. მერე შევეჩვიეთ თანდათან, ისიც შეგვეჩვია და... არ ვიცი. არც მე, არც არავინ იცის, რატომ მოაკითხა ერთ დღეს ვიღაც მოხუცმა ქალმა, წელში მოხრილმა და რატომ გაიქცა მის დანახვაზე და მე აღარ გავეკიდე. ჩამოვუჯექით ამ ქალს და ყველაფერი მოვაყოლინეთ. მე ბებიამისი ვარ, დედ-მამა იტალიაში დაეღუპაო, 15 წლის იყო რომ მომიყვანეს და დიდი ხანი არც გაჩერებულა, ისე გაიქცა, ვეღარსად ვნახეთო. ახლა ძლივს ვიპოვე და აღარ მინდა დავკარგოო. ჩვენც რა გვექნა. ჯერ ხმა ჩაგდებულები ვიჯექით, ვერ ვიჯერებდით რომ ეს ველური, შავტუქა ქალი იტალიაში ცხოვრობდა მართლა და თან ისე შეგვიყვარდა, აღარც გვეთმობოდა. სხვა გზა არ იყო, ავდექით და ძებნა დავუწყეთ. ვერ ვიპოვეთ. არსად იყო. ბებიამისი სახეს იხოკავდა, მაგრამ რა გვექნა? მასზე ნაკლებად არავის გვიყვარდა. ანეტა ერქვა თურმე, მთელი თვე ვეძებდით. მერე აღარ. მე დავეხეტებოდი ხოლმე ისევ და მინდოდა მენახა, მაგრამ რა აზრი ჰქონდა. ვიცოდით, თუ წავიდოდა, აღარ დაბრუნდებოდა. ვიხსენებდით ხოლმე და ვამბობდით, ვინ იცის, ვისთან არის ახლა და ვის შეაყვარებს თავსო, და ყველას გვჯეროდა, რომ ჩვენგანაც ისე გაიქცა, როგორც ბებიამისისგან. ვარწმუნებდით თავებს, რომ კარგად იყო და არაფერი უჭირდა, მაგრამ მაინც ვიცოდით გულის სიღრმეში, რომ არ იყო ანეტა ასეთი ქალი. ოთხი თვის თავზე მისი დაკარგვიდან, მდინარემ გამორიყა... ეს იყო და ეს. ანგელოზი იყო და ანგელოზივით მოკვდა. |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
