პატარა და ცივი ხელებით ეხებოდა დაორთქლილ მინებს.ოთახში სინათლის მკრთალი შუქი ანათებდა, ალბათ ზამთარი იყო დამდგარი.ზამთარი რომელიც,სხეულის ნაცვლად მის გულს აცივებდა,ნალექი კი მის თვალებში იყო აღბეჭდილი.დიდი და შავი თვალები,რომელიც ღამის წყვდიადში უფრო მოელვარე იყო,ვიდრე ოქროსფერი მთვარე და ღამე გათენებასაც აღარ ცდილობდა.მას უნდოდა რომ, მის თვალებს ეკაშკაშა და არა მთვარეს.თმები გიტარის ოქროსფერ სიმებს გავდა,რომელზე მოფერებაც, ყველა მომაკვდავ კაცს მოუნდებოდა.თეთრი ქათქათა კანი, ტუჩები რომელიც უმოძრაოდ იყო და გაყინული პატარა ხელები. რომელიც, საყვარელი კაცის მოფერებას ელოდა.
ციხედ იყო გადაქცეული ეს პატარა ოთახი მისთვის,და არცკი ცდილობდა არსად წასვლას. ბევრი დაცლილი კალამი ეყარა ძირს,მაგიდაზე კი ბევრი ფურცლები, ყველა შევსებული. ზოგზე ცრემლი,ზოგზე სისხლი. ერთადერთი ფურცელი იყო ნახევრად ცარიელი, ის წერილი იყო.