ზღვის ნაპირას სიო დაქრის და ტალღების ხმა საამურ ჰანგებად ჩამესმის. დაზამთრებისთანავე ზღვის სურნელს ვნატრობ და არასდროს მინდება იყოს ზამთარი. ცივი, სუსხიანი . ზამთრის დღეები ყოველთვის მიტოვებულ ხის ქოხს მახსენებს , სადაც მოგონებების საბანს იხურავს ბუნება . შიშველი ხეები , ჩემი სხეული ,უსუსური . ირგვლივ სიცარიელე რომ შემოეპარა . მასაც ხომ სცივა , ისიც ჩემსავით ნატრობს გაზაფხულს -ზაფხულს . არც მას იზიდავს ზამთრის დღეები . სამყარო იწყენს არ უხდება დედამიწას ზამთარი. მერე ითოვებს , ისე ითოვებს გადაათეთრებს ირგვლივ ყველაფერს . ფერადი დღეები თეთრად იმოსება , სითეთრე არ უხდება ბუნებას . ის ცივია ძალიან ცივი და შემზარავია .ცა ნისლში იძირება , ნოსტალგიური დღეების ნაკადი მოზღვავებულია. ყვითელი ბურთი , უუნარობისაგან ემალება ღრუბლებს ნისლიანს , ახლა მის მაგივრად გაყინულ ხელებს , ხენოვნური გამათბობლები გვითბობს . ყვითელ ბურთს წყინს , წყინს რომ უამრავი ადამიანი დაიარება გულ-გაყინული , ხელებგაყინული და არ შეუძლია მის სხივებს შეეხოს სხეულს , ჟრუანტელივით დაიაროს მათ სამყოფელში .მოედოს მთლიანად და გაალღოს მათი „ყინული“ . ქათქათა ღრუბლები ძაძაში გაეხვივნენ , ცრებლებად იღვრებიან და ასველებენ ქუჩებს , სახლებს , კაფეებს . ბუნება ტირის , არ უყვარს ზამთარი . ობლად დარჩენილა დედამიწა , მიატოვა ყვითელმა ბურთმა . თეთრი საბანი დაუხურავს ფერად დედამიწას . ძაძით შეიმოსა ქათქათა ღრუბლები , ისევ მიატოვა ყვითელმა ბურთმა.
