დაბრუნება.
მხოლოდ ეს სიტყვა.
მართლაც,რომ დაბრუნება...
ნაცნობი ხმა,ნაცნობი სიცილი და ნაცნობი სახის ნაკვთები...
საკუთარ თავს ვეკითხები
-ის არის? არ..ნამდვილად ის არის! ხოო...
და ყველაფერი წამის მეასედში თავდაყირა დგება.
სად ვარ? რატომ ვარ? გვერდით ვინ მიზის? რატომ გიყურებ ასე? რატომ მიყურებ ასე? როდის მოხვედი?
და ასე გაუჩერებლად ერთ წამში ჩატეული უამრავი კითხვა ტრიალებს გონებაში...
ღიმილი.
მართლა დაბრუნებულა, შეხედე, ეს ღიმილი ხომ ჩემია, ნუთუ მართლა ვხედავ? ცოტა ბნელა მაგრამ მაინც ვცნობ...
კი,კი! ხმაც. ეს ხმაც ხომ ჩემია? მე რომ მიყვარს!
თვალები.
ისაა. ეჭვებს საბოლოოდ ვდევნი, შეუძლებელია ეს თვალები სხვას ეკუთვნოდეს. მუქ ლურჯში არეული მწვანე, ეს თვალის ჭრილი და ეს გამოხედვა... დაბრუნება! ყველაფერი დაბრუნდა
ყველაფერი დალაგდა
ჩემს ტვინში არსებული ქაოსი გულისკენ მიდის და მეც მოძრაობას ვიწყებ, შენსკენ მოვდივარ და გაშლილ ხელებში ვიმალები...
როგორ მენატრებოდი...
და შენ დაბრუნდი!