თურმე არ ვცხოვრობდი.
დიახ,ასეა.
ზღვის ფსკერიდან ვაკვირდებოდი ცხოვრებას.
თურმე არ ვსუნთქავდი.
ვიხრჩობოდი და ვერც კი ვხვდებოდი ამას.
წყლიდან 4 წლის წინ ამოვყვინთე, ჰაერი ღრმად 4 წლის წინ ჩავისუნთქე, 4 წლის წინ მივხვდი რომ ცოცხალი ვარ.
შენ.
4 წლის წინ შენ შეგხვდი.
პირველად რომ დაგინახე,მაშინ ვიგრძენი გაყინულ სხეულში სისხლის მოძრაობა, სწორედ მაშინ დაიწყო ჩემმა გულმა ფეთქვა.
შენთვის.
ნაპირიდან როგორი უკიდეგანო ჩანს არა ზღვა?
უსასრულო ზღვიდან კი ნაპირი ძალიან პატარა მოჩანს,მაგრამ ჩემთვის იქცა უზარმაზარ იმედად,იმიტომ რომ იქ შენ იდექი.
4 წლის წინ გიპოვნე და მას შემდეგ ვცდილობ შენთან მოსვლას. რა დაუნდობელია ზოგჯერ ზღვა,ისე ღელავს,ისე,რომ ნაპირამდე ჯერ კიდევ ვერ მოვაღწიე. მექაჩება,ფსკერისკენ მიმათრევს მაგრამ არ ვნებდები, შენს გამო არ ვნებდები.
4 წელია უზარმაზარ ტალღებში ვიკარგები,მაგრამ გზას მაინც ვპოულობ შენკენ მომავალს.
ხედავ? მე უკვე ახლოს ვარ.
ხედავ? უკიდეგანო წყლის სივრცეს თავს ვაღწევ.
ხედავ? უზარმაზარმა ტალღებმა ვერ შემაჩერეს.
მოვედი.
ხელი გამომიწოდე გთხოვ,თორემ ძალა აღარ მაქვს მას გავუმკლავდე.
ხელი გამომიწოდე...
გთხოვ.