24 აგვისტო, 19 საათი და 13 წუთი,1 ჭიქა ჩაი და ლეპტოპი...დავჯექი დასაწერად,მაგრამ,უეცრად მახსენდება,რომ, მე წერა არ გმომდის, არ შემილია წარმოვაჩინოო ყველას პრობლემებ, მე ვწერ მხოლოდ საკუთარ განცდებზე,ბედნიერებასა თუ უბედურებაზე,მაგრამ ეხლა სწორედ ამ მომენტში მინდა დავწერო მაგრამ არ შემიძლია, არ გამომდის,აღარაფერი დამრჩა,გარდა ერთისა,გქონიათ მომენტები როდესაც გითამაშიათ და გამოგიგონებიათ ის პერსონაჟი რომელიც არ ხართ?დიახ, მე მქონია ეს მომენტი,მქონია კიარაა ალბად მთელი ცხოვრება ესე ვარრ,უბრალოდ არ შემიძლია,მე ესეთი ვარ,ჯერ ვერავინ შემიცნო,ჯერ ვერავინ მოახერხაა ჩემი ტკივილების წაკითხვა,ჯერ ყველას ჩემი ოცნება მხოლოდ ოცნება გონია და მისი ასრულების არ ჯერათ,დიახ,მე ერთ-ერთი თქვენგანი ვარ,მეც ვარ ამ საზოგადოების წევრი და ვიბრძვი,ყოველ დღე ვიბრძვი,ვებრძვი საკუთარ მეს,ვმალავ დარდებს და არ ვაჩენ ტკივილს,მაშინაც კი როდსაც ჩემთვის საუკეთესო ადამიანი საკუთარი მშობელი მამა ჩემს წინ სრულიად გაყინული იწვა,მე ვერ გამოვხატავდი დარდს,მაშინაც კი როდესაც ვხედავდი როგორ უჭირდა დედას მამის საფლავთან მისვლა,მაშინაც კი როდესაც ვხედავდი დედის ცრემლებს,ჩემთვის ყველა ემოცია იყინებოდა და იმარხებოდა,სწორედ მაშინ მივხვდი და ვისწავლე გრძნობების დამალვა,როდესაც ვხვდებოდი რო დამთავრდა, ცხოვრებას ვერ გავაგრძელებდი,სწორედ მაშინ ვხდებოდი რკინის,საკუთარი თავის მიკვირდა და ეხლაც მიკვირს როცა ვგრძნობ და მახსენდება ყველა ტკივილი,როგორ მეღვიძებოდა ერთსა და იმავე დროს და როგორ მიდგებოდა მამის ტკივილიან სახე წინ,როგორ ვნანობდი თითეულ საქციელს,და მაინც დღემდე ბრძოლით მოვედი,არვიცი საიდან მოსიოდა ეს ყველაფერი,მაგრამ ერთს გეტყვით არვიცი რა იქნება მომავალში,მაგრამ მაქვს ოცნება და ვიბრძოლებ მისთვის, რაც შეგეხებათ თქვენ მინდა გითხრათ რომ,როდესაც იგრძნობთ უკვე რო აღარ შეგიძლიათ და აქ მთავრდება თქვენი ადამიანობა მაშინ გახდებით კლდებიი რომლებსაც ვერაფერი წაგაგცევთ,როდესაც შეხედავტ თუ როგორ იტანჯება თქვენი საყვარელი ადამინები იქ საკუთარ მეს დაივიწყებთ და მისთვის ფეხზე დადგებით,ასე რომ იბრძოლეთ,იბრძოლეთ ბოლომდე,გაუძლებთ,აუცილებლად გაუძლებთ.იმედი? უკეთესი მომავლისს? არაა,მე არ მქონია,მე არ მყოლია ისეთი ადამიანი ვინც ამ იმედს მომცემდა,მაგრამ მე მაინც შევძელი,უიმედოდაც შეუძლია თურმე ადამიანს ტკივილზე გადაბიჯება,და დიახ მე ის გოგოვარ რომელმაც მაიმის სიკვდილის გამო როცა უნდა ეტირა და ეგლოვა,ფეხზე იდგა მყარად და დედას არ აძლევდა ტკივილის უფლებას,განა არ მტკიოდაა? საშინელება იყოო,მაგრამ ვიბრძოდი,ვიბრძოლებ კიდევ დიდხანს ,მაშინ არვიცოდი რას ვაკეთებდი,მაგრამ დღევანდელი გადმოსახედიდან თავი მუხა მგონია რომელიც შეილება შიგნიდან გამოფიტო მაგრამ გარედან არ დაეტყობა, და მინდა რო თქვენც არასდროსს არ დანებდეთ,უბრალოდ ცხოვრებას შეეწიააღმდეგეთ,არმიცეთ უფლება გრძნობებს დაგაჩოქოთ.....
აი უკვე 19 საათი და 32 წუთია თითქმის 20 წუთია ვწერდი არვიცი რა გამომივიდა მაგრამ მინდა ცოტა ძალის მომცემი იყოს თითეული თქვენგანისთვის, შეილება იფიქროთ რა ტყვილად დავხარჯეთ დროო და ბოდიში მაგისთვისაც, უბრალოდ მთავარია ცხოვრებაში შეინარჩუნო ადამიანობა და არ დაინგრე მორალურად,წარმატებები ყველა თქვენგანს საკუთარი ცხოვრების გზაზე.....