ჩვენს დღევანდელობას სახელი არ აქვს. ვნელდებით და გვგონია რომ საათის ისარიც მოიკოჭლებს. ჭეშმარიტი სიხარული ჟრუანტელივით მოულოდნელი გვექცა. თავისუფლების სიყვარულს არ ვესალმებით უაზრო ფიქრებს კი იმის უფლებას ვაძლევთ წყვდიადში მოგვაქციოს. ცხოვრებისეულ სწორ რჩევებს გავცემთ მაგრამ ეს თითქოს სხვისთვის გვაქვს გადანახული თითქოს აგვიკრძალეს ჩვენი თავისთვის გამოყენება. ბრძნულ სისულელეებს ვქადაგებთ და სხვები სიმართლეს როშავენ თურმე. იმდენად გავუტოლდით სიწმინდეს რომ უფლის არსებობაშიც კი შეგვაქვს ხანდახან ეჭვი. სიყვარული ომად გვექცა რომლის გმირებიც ვერასდროს გავხდებით სამაგიეროდ ჩვენივე მოგონილი ომის გმირები ვართ და ჩვენთავს ჩვენთვითონვე ვანებივრებთ ორდენებითა და მედლებით. ისე მეფობს თავმოყვარეობა რომ მოყვასის სიყვარულიც დავკარგეთ. გაჭირვებულს ხელს არ ვუწვდით მას ღმერთი მიხედავს ჩვენ სამოთეში სახარჯი ფული უნდა ვაგროვოთ. ოდნავ ნიავი თუ დაგვიბერავს წარბებს ვკრავთ და უფალს ვსაყვედურობთ. პრობლემას თუ გადავაწყდებით იესოს ჩრდილით მივხოხავთ ტაძრის კარებთან. ადამიანებს ქრისტე დაგვავიწყდა და ჩვენ კი იმაზე ვწუხვართ მეგობარი თუ არ მოგვიკითხავს.სამწუხარო ისარის რომ ამ ყველაფერს ვათვიცნობიერიებთ მაგრამ ცვლილებებს სასუქს არ ვუყრით. დღეს ჩემი მეგობარი გარდაიცვალა რომელიც 23 წლის იყო. აქამდე კი იმას ვჩიოდი ჩემი პიჯაკი სვისაზე უკეთესი რატომ არარის თქო.
