გულგრილობას იმედი ცვლის, იმედს - ილუზია, ილუზიას - სრული ინდიფერენტიზმი.
მეორეჯერ ვცდილობ იმავე მდინარეში შესვლას. საკუთარ თავს ვაბიჯებ... მგონია, ახლა მაინც ვირგუნებ კუთვნილ ბედნიერებას...
გზა ილევა.. გზა ილევა, შენკენ მავალი, და გრძნობებიც სადღაც ქრიან...
ხშირად ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ვეღარაფერს ვგრძნობ...
ნელ-ნელა საკუთარი თავის ანტიპოდი ვხდები...
ვერაფერს ვხედავ... თითქოს უკუნით სიბნელეში ვარ და გასასვლელის ძებნაც მეზარება... თითქოს ამოვსრუტე საკუთარი წილი სიცოცხლე...
ისევ ვაგრძელებ გზას, არ ვჩერდები... მიზეზი არ მესმის ? არ მესმის, მაგრამ მაინც მივდივარ წინ....
შენც დაუძლურებულხარ, თანაც იმდენად რომ ჩემი გულის მეასედსაც ვეღარ ავსებ..
არ ვიცი ვის დავაბრალო ან რას.. ან საერთოდ რამეს უნდა დავაბრალო, თუ არა...