თავი ვერ მოვაბი რაიმეს წერა დამეწყო. თავს იმით ვიმართლებ ხოლმე, რომ ჯერ დრო არაა და რომ ეს დრო მოვა და ერთ დღესაც ძალიან მაგარ ამბავს დავწერ ჩემს ცხოვრებაზე. მაგრამ ეს დღე არა მგონია ოდესმე დადგეს იმიტომ, რომ ახლაც კი როცა ვცდილობ რაიმე დავბეჭდო, უეჭველად ვიცი, რომ როცა ამ ფაილს დავხურავ, მას მეორედ აღარასოდეს გავხსნი და ეს გულს მწყვეტს.
მაგრამ თუ კი მაინც გავქაჩე რომ ეს წერილი დაგიწერო, იმედს ვიქონიებ რომ ვერასოდეს ვერ იხილავ ამ სიტყვებს.

ჩემთვის მოკვდი. ეს უბრალოდ და უჩვეულოდ მოხდა. ორი წელი მოუნდი კვდომას და საბოლოოდ გამანთავისუფლე იმ ტვირთისგან, რომელიც შენმა წასვლამ დამიტოვა საზიდრად.
მძულხარ, მაგრამ იმდენადაც არა, რომ არ მენატრებოდე. შენმა დანამ იარა კი არა ყვავილოვანი ნაიარევები დამიტოვა ხელებზე და სახეზე. გაიკვირვებ რომ გულზე არაფერი მამჩნევია ხო? გაიკვირვე, ეს ასეა.
გული დაბერდა, შეიცვალა, გაიზარდა, გაიხრწნა, მაგრამ ტკივილებს ადგილი არ ჰქონიათ და არ აქვთ. იქ აღარ სახლობ, აღარ სუნთქავ, აღარ შრიალებ. იქ ბნელა, შენთვის ბნელა, შენთვის ბნელა, ბნელა, ბნელა. მინდა დაიხრჩო ამ სიბნელეში, მთხოვდე გადამარჩინეო და ხედავდე, რომ მძულხარ, რომ არ მოვალ, რომ არ გადაგარჩენ, რომ დავტკბები იმ სიბნელით რომელიც გახრჩობს. რომ არ მოვალ, არ მოვალ, არ მოვალ, არა. არ მოვალ. მე არ მოვალ. ვერ მოვალ. არ მინდა, განმშორდი, წადი. რატომ მტკივა ახლა მხრები, მკლავები, ხელები, რატომ? რატომ დავიღალე ესე უეცრად, შენი სიძულვილით. როგორ დავიღალე, ოჰ, ნეტავ იცოდე როგორ დავიღალე.