შავი დერეფანი... ლითონის კედლები... მარტო ვარ... სიცივეს ვგრძნობ, რომელმაც მთელ სხეულში შემოაღწიაა ... გულის ძგერის ხმა არ მესმის, მხოლოდ ვგრძნობ როგორ მიედინება სისხლი გაყინულ სოსხლძარღვებში. ჩემი ხმა... მას ლითონის კედლები ისრუტავენ...ჩემს თითოეულ ბგერასს... რომელიც მე აღარ მეკუთვნის ის ამ დერეფანმა მიისაკუთრა , სამარადისოდ შეისრუტა... ცდილობს ჩემი თვალებიც მიისაკუთროს... მისი ფერიც ყინულს დაამდგავსოს... ცრემლები სახეზე მიყინულა.
ლითონის კედლები მდუმარედ უყურებენ , თუ როგორ მიმათრევს დერეფანი ქვესნელისკენ... როგორ ცდილობს ჩემგან მზის განდევნას და არარაობად ქცევას. მოგონებები არ მტოვებენ... თვალები ჯერ კიდევ თბილიაა... მზე კი სხივებით ებღაუჭება ჩემს ძალაგამოცლილ სხეულს. დერეფნის სიცივემ მზის მხურვალებასაც კი გადააჭარბა ,სხეული დამიმძიმდა... მზის სხივებმა მიმატოვა...თვალებმა ლითონის კედლები აირეკლეს და მასაც სიცარიელე ფარავს... წითელი ბლანტი სითხე გაყინულ სისხლძარღვებში უფრო და უფრო ნელა მიიკვლევს გზას.
ველოდები... ველოდები, იმ სხივს, რომელმაც ჯერ ვერ მიპოვა... გაყინული ქუთუთოები თვალებს მიმძიმებს... უეცრად უფრო დიდ სიშავეში შევაბიჯე.
ხმა მესმის... ის მიახლოვდება... რაც უფრო მიახლოვდება... უფრო მეტ სხივს იზიდავს და თბება...დერეფანი ვიწროვდება... ხმა ძლიერდება... ცოტაც და ჩემამდე მოაღწვეს... ეს არის, ის მზის მიღმა არსებული უდიდესი სითბო... უზარმაზარ გალაქტიკაში მყოფი თითოეული სხივით მდიდარი რწმენა... ამ ხმაშიაა ... მე ეს შემიძლიაა... სუსტი არ ვარ... სიცივე... ეს უემოციო ხალხით გატენილი ყინულია... მე მათზე ძლიერი ვარ... ვდგები ლითონის კედლები ნამსხვრევებად იქცაა , მე ვგრძნობ მზის სხივის ანთებას სულში... მე ვხედავ ოქროსფერ ფოთოლს, ჩემს თვალებში ჩასახლებულს.


------
ეს მხოლოდ ჩემი გრძნობებია... გამიხარდება, თუ თქვენშიც აღძრავს რამეს...დაწერეთ რასაც იგრძნობტ ჩემთვის ბევრს ნიშნავს